Με αφορμή τα μαθήματα Δημιουργικής Γραφής στο Μικρό Πολυτεχνείο
Από τον πρώτο ομώνυμο τόμο της αυτοβιογραφίας του, Νομπελίστας, ένα απόσπασμα με τίτλο "Η πιο παλιά μου ανάμνηση". Υπάρχει ένα κυρίαρχο χρώμα, το κόκκινο, αλλά και πολύ βία.
"Η πιο παλιά μου ανάμνηση είναι βουτηγμένη στο κόκκινο. Στην αγκαλιά ενός κοριτσιού περνάω ένα κατώφλι, το πάτωμα μπροστά μου κόκκινο, και στ' αριστερά μου μια σκάλα, κόκκινη κι αυτή. Απέναντί μας, στο ίδιο ύψος, ανοίγει μία πόρτα και βγαίνει έξω ένας χαμογελαστός άντρας που έρχεται προς το μέρος μου φιλικός. Με πλησιάζει σε απόσταση αναπνοής, στέκεται και μου λέει: "Δείξε τη γλώσσα σου!" Εγώ βγάζω έξω τη γλώσσα, εκείνος χώνει το χέρι στην τσέπη του, βγάζει ένα σουγιά, τον ανοίγει και φέρνει τη λεπίδα πολύ κοντά στη γλώσσα μου. Λέει: "Τώρα θα του την κόψουμε τη γλώσσα". Εγώ δεν τολμάω να την τραβήξω, εκείνος πλησιάζει όλο και περισσότερο, σε λίγο θα την ακουμπήσει με τη λεπίδα. Την τελευταία στιγμή τραβάει το μαχαίρι, λέει: "Όχι σήμερα, αύριο". Ξανακλείνει το σουγιά και τον χώνει στην τσέπη του.
Κάθε πρωί περνάμε το κατώφλι και βγαίνουμε στον κόκκινο διάδρομο, η πόρτα ανοίγει και εμφανίζεται ο χαμογελαστός άντρας. Εγώ ξέρω τι πρόκειται να πει και περιμένω τη διαταγή του για να δείξω τη γλώσσα μου. Ξέρω ότι θα μου την κόψει και κάθε φορά φοβάμαι όλο και πιο πολύ. Η μέρα ξεκινάει έτσι, κι αυτό συμβαίνει πολλές φορές.
Δεν το λέω σε κανέναν και μονάχα πολύ αργότερα ρωτάω τη μητέρα γι αυτό. Από το κόκκινο παντού, εκείνη αναγνωρίζει την πανσιόν στο Κάρλσμπαντ, όπου είχε περάσει με τον πατέρα κι εμένα το καλοκαίρι του 1907. Για το δίχρονο που ήμουν τότε είχαν πάρει μαζί τους μία νταντά από τη Βουλγαρία, που κι η ίδια δεν ήταν καλά καλά δεκαπέντε χρονών. Πρωί πρωί η κοπέλα συνηθίζει να βγαίνει έξω αγκαλιά με το παιδί, μιλάει μόνο βουλγαρικά, αλλά τα βγάζει μία χαρά πέρα στο Κάρλσμπαντ, που σφύζει από ζωή, και επιστρέφει πάντα στην ώρα της με το παιδί. Μια φορά τη βλέπουν στο δρόμο μ' έναν άγνωστο νεαρό, εκείνη δεν ξέρει να πει τίποτα γι' αυτόν, μία τυχαία γνωριμία. Μετά από λίγες βδομάδες αποδεικνύεται ότι ο νεαρός μένει στο δωμάτιο ακριβώς απέναντί μας, στην άλλη μεριά του διαδρόμου. Καμιά φορά, το κορίτσι πηγαίνει τα βράδια στα πεταχτά στην κάμαρά του. Οι γονείς νιώθουν υπεύθυνοι γι αυτή και τη στέλνουν αμέσως πίσω στη Βουλγαρία.
Οι δυο τους, το κορίτσι κι ο νεαρός, έβγαιναν πολύ νωρίς από το σπίτι, μ'αυτό τον τρόπο πρέπει να συναντήθηκαν για πρώτη φορά, έτσι πρέπει να ξεκίνησε. Η απειλή με το σουγιά έκανε τη δουλειά της, το παιδί σιώπησε δέκα χρόνια.
Από τον πρώτο ομώνυμο τόμο της αυτοβιογραφίας του, Νομπελίστας, ένα απόσπασμα με τίτλο "Η πιο παλιά μου ανάμνηση". Υπάρχει ένα κυρίαρχο χρώμα, το κόκκινο, αλλά και πολύ βία.
"Η πιο παλιά μου ανάμνηση είναι βουτηγμένη στο κόκκινο. Στην αγκαλιά ενός κοριτσιού περνάω ένα κατώφλι, το πάτωμα μπροστά μου κόκκινο, και στ' αριστερά μου μια σκάλα, κόκκινη κι αυτή. Απέναντί μας, στο ίδιο ύψος, ανοίγει μία πόρτα και βγαίνει έξω ένας χαμογελαστός άντρας που έρχεται προς το μέρος μου φιλικός. Με πλησιάζει σε απόσταση αναπνοής, στέκεται και μου λέει: "Δείξε τη γλώσσα σου!" Εγώ βγάζω έξω τη γλώσσα, εκείνος χώνει το χέρι στην τσέπη του, βγάζει ένα σουγιά, τον ανοίγει και φέρνει τη λεπίδα πολύ κοντά στη γλώσσα μου. Λέει: "Τώρα θα του την κόψουμε τη γλώσσα". Εγώ δεν τολμάω να την τραβήξω, εκείνος πλησιάζει όλο και περισσότερο, σε λίγο θα την ακουμπήσει με τη λεπίδα. Την τελευταία στιγμή τραβάει το μαχαίρι, λέει: "Όχι σήμερα, αύριο". Ξανακλείνει το σουγιά και τον χώνει στην τσέπη του.
Κάθε πρωί περνάμε το κατώφλι και βγαίνουμε στον κόκκινο διάδρομο, η πόρτα ανοίγει και εμφανίζεται ο χαμογελαστός άντρας. Εγώ ξέρω τι πρόκειται να πει και περιμένω τη διαταγή του για να δείξω τη γλώσσα μου. Ξέρω ότι θα μου την κόψει και κάθε φορά φοβάμαι όλο και πιο πολύ. Η μέρα ξεκινάει έτσι, κι αυτό συμβαίνει πολλές φορές.
Δεν το λέω σε κανέναν και μονάχα πολύ αργότερα ρωτάω τη μητέρα γι αυτό. Από το κόκκινο παντού, εκείνη αναγνωρίζει την πανσιόν στο Κάρλσμπαντ, όπου είχε περάσει με τον πατέρα κι εμένα το καλοκαίρι του 1907. Για το δίχρονο που ήμουν τότε είχαν πάρει μαζί τους μία νταντά από τη Βουλγαρία, που κι η ίδια δεν ήταν καλά καλά δεκαπέντε χρονών. Πρωί πρωί η κοπέλα συνηθίζει να βγαίνει έξω αγκαλιά με το παιδί, μιλάει μόνο βουλγαρικά, αλλά τα βγάζει μία χαρά πέρα στο Κάρλσμπαντ, που σφύζει από ζωή, και επιστρέφει πάντα στην ώρα της με το παιδί. Μια φορά τη βλέπουν στο δρόμο μ' έναν άγνωστο νεαρό, εκείνη δεν ξέρει να πει τίποτα γι' αυτόν, μία τυχαία γνωριμία. Μετά από λίγες βδομάδες αποδεικνύεται ότι ο νεαρός μένει στο δωμάτιο ακριβώς απέναντί μας, στην άλλη μεριά του διαδρόμου. Καμιά φορά, το κορίτσι πηγαίνει τα βράδια στα πεταχτά στην κάμαρά του. Οι γονείς νιώθουν υπεύθυνοι γι αυτή και τη στέλνουν αμέσως πίσω στη Βουλγαρία.
Οι δυο τους, το κορίτσι κι ο νεαρός, έβγαιναν πολύ νωρίς από το σπίτι, μ'αυτό τον τρόπο πρέπει να συναντήθηκαν για πρώτη φορά, έτσι πρέπει να ξεκίνησε. Η απειλή με το σουγιά έκανε τη δουλειά της, το παιδί σιώπησε δέκα χρόνια.
