3 κείμενα με την Ποκαχόντας

Με αφορμή τα μαθήματα Δημιουργικής Γραφής στο Μικρό Πολυτεχνείο
Οι αφηγήσεις είναι αυτόνομες και δεν συνδέονται με το σενάριο της ταινίας The New World

1.)    Η φυγή ως άρνηση = υπεκφυγή
Δεν κατάλαβε ποτέ της η Ποκαχόντας ποιο ήταν το διακύβευμα. Είχε αποφασίσει ότι θα ακολουθούσε τον Τζον παντού και σε αντίθεση με αυτόν δεν θεωρούσε πως έπρεπε να του επιβάλλει να λειτουργεί μέσα στα όρια κάποιας πολιτισμικής κατασκευής. Ήτανε ο άποικος εξερευνητής που κυνηγούσε χρυσάφι, ήτανε ο κατακτητής από την Αγγλία αλλά τώρα που πλέον του ξαναμιλούσε, έβλεπε έναν άνθρωπο που έχει απολέσει τον εαυτό του, έβλεπε ένα φάντασμα. Τι να πρωτοδιορθώσει όταν είχε δίπλα της έναν άνθρωπο που κάποτε ήθελε να εκφραστεί και να αποκτήσει αξίες μέσα από έναν Ινδιάνικο πολιτισμό και σήμερα αναγνώριζε και η ίδια τη ματαιότητα του κόσμου που είχε χτιστεί γύρω του. Κανείς δεν περίμενε ότι θα άλλαζαν όλα, για πάντα. Ένα ήταν σίγουρο, είχε δίκιο. Δεν μπορεί ένας άνθρωπος να έχει κάνει τόσα πολλά λάθη εάν απλά δεν χρησιμοποιεί λανθάνουσα λογική. Αλλά να πει τι και σε ποιόν; Ποιος είναι υπεύθυνος για το τέρας του πύργου; Α, μάλιστα, τώρα κατάλαβε, του πύργου. Ήταν έτοιμη τότε να εγκαταλείψει τον κόσμο της και να τον ακολουθήσει παντού, να ταξιδέψει και να ζήσει μαζί του για πάντα, ακόμα και στην Αγγλία. Όταν η σχέση τους όμως έγινε αντιληπτή, η ρήξη ανάμεσα στους δύο κόσμους έμοιαζε, αυτή είναι η ακριβής λέξη, έμοιαζε, αναπόφευκτη με ολέθριες συνέπειες. Θα μπορούσε να ήταν έτσι, αλλά δεν ήταν. Τότε, στη Virginia, ήταν απλά ένας πόθος για τα μάτια του κόσμου. Τι να διορθώσει αναφορικά με τους επιχειρηματικούς τίτλους του νέου της άντρα; Τότε ήταν απλά η κόρη του αρχηγού των Ποουχάταν, είχανε δύναμη και προστατεύανε τη γη τους. Τι δύναμη είχε τώρα ο Τζον; Απλά ένας αχυράνθρωπος. Επέβαλε κάτι; Υποχρέωσε κάποιον να ζήσει σύμφωνα με ιμπεριαλιστικά πρότυπα; Ήτανε η γυναίκα του και ήτανε δική του και σήμερα πλέον δεν τον αναγνώριζε, ψευτοκουλτούρα, ψευτοαλήθεια, ψευτοϊδεολογία. Τι να κρυβόταν πίσω από όλα αυτά το οποίο η Ποκαχόντας αρνούταν να αντιμετωπίσει; Πόλεμος κόσμων, κόλαση και παράδεισος. Και αν έπαιζε αυτό το παιχνίδι, όπως τουλάχιστον ο Τζον ήθελε, ποιος θα κερδίσει; Ποιος θα βγει νικητής από τη μάχη; Κάποτε ήταν ήρωες, τώρα όμως όχι. Ο χρόνος είχε αντιστρέψει τα σημάδια που είχε δει κάποτε πάνω του και τον είχε κάνει υποχείριο, πιόνι. Λύση υπήρχε. Δεν μπορεί όλα όσα έζησαν να ακυρώνονται από μία διευθέτηση. Όμως αυτή την αλήθεια δεν την έμαθε ποτέ κανείς τους, για χάρη της καριέρας τους κάποτε. Ήτανε πάλι αρχηγός.

2.)    Η φυγή ως λύτρωση = κάθαρση
Η Ποκαχόντας έπρεπε να φύγει, μήπως βρει κάποτε αυτό που ήθελε πραγματικά. Μήπως μπορέσει να ανακαλύψει κάποια μέρα τον εαυτό της και τη ζωή της. Μέσα από την απαρχή της στη Virginia και τον έρωτά της με τον Τζον δημιουργούσε μία πρώτη ύλη για να αντιμετωπίσει καλύτερα όλα όσα θα συναντούσε στην Αγγλία. Και ήξερε καλά πως ο πιο σκληρός κριτής σε όλα αυτά θα ήταν ο χρόνος. Μόνο ο χρόνος μπορεί να αποδείξει κατά πόσο αυτά που λέμε τεκμηριώνονται και αποδεικνύονται στο πλήρες βάθος τους. Ο Τζον αντ’ αυτού ήτανε περισσότερο τυχοδιώκτης, εξερευνητής και έτρεφε μεγάλο πάθος για την περιπέτεια. Τι ικανοποίηση μπορεί να βρει ένας τέτοιος άνθρωπος στο νοικοκύρεμα και στον έρωτα; Πολύ πεζά για τη φαντασία του. Μέχρι το επόμενο κυνήγι για ανεύρεση χρυσαφιού, μέχρι τον επόμενο πόλεμο με τους Ινδιάνους, μέχρι την επόμενη διαμάχη και διευθέτηση ανάμεσα στους δύο κόσμους, ο άνθρωπος ζούσε με τους νόμους της ζούγκλας. Καμία πρόνοια σε αντίθεση με την Ποκαχόντας για αυτά που οι Ινδιάνοι ονομάζουν κύκλο της φύσης, κύκλο ισορροπίας, κύκλο φιλίας. Είναι αυτές ακριβώς οι Ινδιάνικες αξίες που μπορούν και επιζούν σήμερα, σε έναν πολιτισμό χωρίς τη χρήση των όπλων. Είναι τα μυστικά της φυλής της Ποκαχόντας, η κληρονομιά που θα έπαιρνε μαζί της στο νέο κόσμο. Και ήθελε παθιασμένα για μία φορά στη ζωή της να μελετήσει αυτόν ακριβώς το συσχετισμό, τα ιδανικά των Ινδιάνων με διαπολιτισμικούς όρους. Τι είναι αυτό που θα έπαιρνε μαζί της και τι θα άφηνε πίσω της; Ο έρωτάς με τον Τζον από ένα σημείο κι έπειτα πήρε άλλη τροπή. Συνάδελφοί του της ανέφεραν ότι πέθανε με αποτέλεσμα να μετατραπεί σε ερείπιο, να την πιάσει κατάθλιψη και να αρνείται να επικοινωνήσει με τον κόσμο. Έπρεπε να ξεκόψει κάποια στιγμή από το παρελθόν, από τον κόσμο που είχε δημιουργήσει στη φαντασία της μαζί του, να ξεχάσει. Έμαθε αργότερα ότι δεν είχε πεθάνει, την είχε μετατρέψει σε πειραματόζωο για χάρη των αποφάσεων και των συμφερόντων του, του εγωισμού του και τίποτε παραπάνω. Έπρεπε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους και ο μόνος τρόπος για να το πετύχει αυτό ήταν μέσα από τη φυλή των Ποουχάταν. Θα εκμεταλλευόταν την πνευματική τους κληρονομιά για να φτιάξει μία καινούρια ζωή. Ούτως ή άλλως ακόμα και ο Τζον όταν συναντήθηκαν για τελευταία φορά δεν φαινόταν να θέλει να ανατρέψει το αποτέλεσμα, παρόλο που ακόμα κάτι σκιρτούσε μέσα στην καρδιά της Ποκαχόντας. Για άλλη μία φορά τυχοδιώκτες, επί ξύλου κρεμάμενοι χάρη σε μερικές λέξεις. Έπρεπε να φύγει.

3.)    Η φυγή ως μοναδική λύση = αναγκαστική
Αναζητώντας τη λύτρωση, αναζητώντας το τέλος, αναζητώντας μία άφεση αμαρτιών που δεν θα ερχόταν ποτέ. Ανάλογα με τα τρέχοντα νέα και τα τρέχοντα επιχειρήματα, δεν μπορούσε ακόμα να καταλάβει ότι όλα όσα είχε ζήσει με τον Τζον και οι αναμνήσεις, μα και ο πόνος της δεν μπορούσαν να ξεχαστούν. Λες και η ζωή περίμενε την αμέσως επόμενη ανασημασιοδότηση για να την τουμπάρει. Να παίξει με τα συναισθήματά της, να παίξει με τις σκέψεις της, να παίξει για άλλη μία φορά με τα όνειρά της. Κάπως έπρεπε να βγει από αυτόν τον εφιάλτη. Η Ποκαχόντας γνώριζε ότι είχε δύσκολο δρόμο μπροστά της, όμως έπρεπε πάση θυσία να προστατέψει τον εαυτό της, από το τρενάρισμα και την κυκλική επαναφορά του πόνου. Έπρεπε να δώσει ένα τέλος στον έρωτά της με τον Τζον μιας και φως στο τούνελ δεν φαινόταν να υπάρχει. Και αυτή τη στιγμή άρχιζε να πιστεύει ότι διέθετε το κλειδί, δεν ήταν τόσο τυπολάτρης όσο ο Τζον ήθελε να τη χαρακτηρίζει αλλά στατική, τα έπαιρνε όλα της μετρητοίς. Ότι της έλεγε ο Τζον αυτό καταλάβαινε, πετάει ο γάιδαρος και με εμένα πάνω. Έπρεπε να φύγει προτού αρχίσει να τη ζυμώνει και μάλιστα με τρόπο μοιραίο για τα μετέπειτα όνειρά της. Ήταν νέα και δεν θα χαράμιζε τη ζωή της σε τέτοια πάθη. Θα τον παρατούσε και θα πήγαινε μόνη της στην Αγγλία, χωρίς το προφίλ του κατακτητή, θα το έκανε μόνη της. Ούτως ή άλλως οι πόλεμοι με τους άποικους εξερευνητές είχαν φθάσει τους Ινδιάνους στο αμήν και η φυλή των Ποουχάταν είχε αποφασίσει να γυρίσει σελίδα. Κάποιοι θα έμεναν κάποιοι θα έφευγαν, σίγουρα όμως το μέλλον για την Ποκαχόντας αν και αρχικά ευοίωνο δεν θα ήταν εύκολο. Ο νέος κόσμος δεν θα τις αναγνώριζε αμέσως τις Ινδιάνικες αξίες και τα Ινδιάνικα ιδανικά. Δεν είχε όμως άλλη λύση. Θα έπρεπε να δουλέψει, να κοινωνικοποιηθεί, να εκπαιδευτεί και έχει ο Θεός. Σίγουρα όμως έπρεπε να φύγει από μία σχέση που την άφηνε στο έλεος του Θεού. Από μία σχέση βασισμένη στο άγνωστο. Απλά όταν ο Τζον πιάστηκε αιχμάλωτος από τους Ποουχάταν, βάλθηκε μετά την απελευθέρωσή του από την κόρη του αρχηγού να μυηθεί στη γλώσσα τους, στον πολιτισμό τους και στις συνήθειές τους. Από τον άγνωστο κόσμο κρατιόταν και η Ποκαχόντας. Μέχρι κάποια στιγμή να αλλάξουν όλα, για πάντα. Το αδιέξοδο ορατό, το τέλος οριστικό και ο χωρισμός όπως στα παραμύθια, αναπόφευκτος. Έπρεπε να φύγει και μάλιστα χωρίς να γνωρίζει τι της επιφυλάσσει αυτή η απόφαση στο μέλλον. Κάπως όμως έπρεπε να γίνει η αρχή. 

Θεατρικό: Συναισθηματική Ένδεια με Σωματικά Συμπτώματα

Με αφορμή τα μαθήματα Δημιουργικής Γραφής στο Μικρό Πολυτεχνείο
Δύο συγγραφείς ο Jack και η Vanessa πίνουν καφέ και συζητούν.

Εσωτερικά της τζαμαρίας ενός καφέ στο κέντρο της πόλης, σε ένα στρογγυλό τραπέζι, ο Jack και η Vanessa κάθονται αναπαυτικά κοιτάζοντας αινιγματικά ο ένας τον άλλο, τη στιγμή που ο σερβιτόρος τους φέρνει τον καφέ και τις σοκολατόπιτες. Μετά την ολοκλήρωση της παραγγελίας, η Vanessa πίνει μία γουλιά καφέ και με ένα τίναγμα του χεριού, τινάζει τα μαλλιά της προς τα πίσω.
Vanessa: Με βάση τον τρόπο που περιγράφεις τον εαυτό σου μου θυμίζεις το σχόλιο της Γερτρούδης στον πίνακα του Picasso στην ταινία Μεσάνυχτα στο Παρίσι. Θέλεις να στο θυμίσω;
Jack: Όπως επιθυμείς!
Vanessa: Έχεις καθολικότητα αλλά όχι αντικειμενικότητα. Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω το συσχετισμό που κάνεις ανάμεσα στις φιλίες και τα συναισθήματα και το επάγγελμα…
Jack: Όπως πιθανόν γνωρίζεις καλύτερα από εμένα τη συναισθηματική νοημοσύνη ως γυναίκα, υπάρχουν ιδέες που θέλω να τις μοιραστώ και να νιώσω ικανοποίηση, χαρά και ζήλο για περισσότερες συζητήσεις. Απλά αυτό δεν συμβαίνει.
Vanessa: Ακριβώς επειδή Jack μπερδεύεις το γενικό με το ειδικό, το μερικό με το όλο. Σου ξαναθυμίζω λοιπόν στο δια ταύτα τα λόγια της Γερτρούδης. Τα συναισθήματα όπως η χαρά, η ικανοποίηση, ο ενθουσιασμός, ο ζήλος, η περηφάνια, έχουν ένα αντικείμενο εφαρμογής. Το έχεις;
Jack: Πάμε παρακάτω; Μισό λεπτό.
 Ο Jack σηκώνεται από την καρέκλα του και προχωράει προς τον πάγκο του μπαρ. Αφού παραγγείλει μία μηλόπιτα επιστρέφει πίσω με ένα αχνό χαμόγελο στο πρόσωπο.
Vanessa: Έλεγα λοιπόν ότι έχεις μπλοκαριστεί. Νομίζεις ότι όλοι προσπαθούν να σου περάσουν μηνύματα και να σε χειραγωγήσουν. Ακριβώς ότι είπα προηγουμένως.
Jack: Μα αυτό θα πει να έχει κανείς όραμα. Τι έχουνε κάνει στη ζωή τους;
Vanessa: Δεν θα λες εσύ σε κανέναν όπου σταθείς και όπου βρεθείς, με την πρώτη ευκαιρία το τι θα κάνει. Από που ξέρεις τι έχει κάνει ο άλλος;
Jack: Τους βλέπω. Τους ακούω. Τους κόβω με το μάτι μου.
Vanessa: Βλέπω λοιπόν ότι έχεις πάρει 9 κιλά και συνεχίζεις και εδώ να τρως από τη θλίψη σου και την ανεπάρκειά σου.
Jack: Μπορεί να συμβεί σε όλους και θα τα χάσω. Μπες και λίγο στο ίντερνετ να διαβάσεις.
Vanessa: Θέλω να αισθάνεσαι άνετα με αυτό που δείχνει ο καθρέφτης και όχι με το ίντερνετ. Γι αυτό θα σου δώσω κάποιες συμβουλές…
Ο Jack πίνει μία γουλιά καφέ βάζοντας το δείκτη του χεριού του στο πηγούνι του.
Vanessa: Όταν ένας άνθρωπος θέλει να σε γνωρίσει, γνωρίζει εσένα. Το χαρακτήρα σου και την προσωπικότητά σου, τα θέλω σου και τα ενδιαφέροντά σου, τι σου αρέσει, τι σε συγκινεί, τι σε κάνει χαρούμενο.
Jack: Και είμαι σε όλα όσα λες από τους πιο σύγχρονους. Παμ’ παρακάτω…
Vanessa: Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα Jack. Ένας που θέλει να σε γνωρίσει, υποθέτει ή τουλάχιστον θεωρεί ότι έχεις μία βάση αν μη τι άλλο, 60% σταθερή. Θέλει να ξέρει ότι είσαι έτσι και δεν είσαι αλλιώς. Όταν εσύ, σου φέρνω το παράδειγμα της Νεφέλης και του Μάνου, άλλα τους έλεγες τη μία μέρα, άλλα την άλλη, άλλα την τρίτη, αδιαφορώντας για μία στοιχειώδη σταθερότητα, τι θα καταλάβουν αυτοί οι άνθρωποι για σένα;
Jack: Όπως γνωρίζεις πολλοί συγγραφείς, όπως και εσύ, έχουμε κάποιες φορές κρίση ταυτότητας. Δεν είναι ανάγκη στη δημιουργικότητα να είναι όλα de facto. Είμαστε πιο ρευστοί άνθρωποι.
Vanessa: Jack σου ξαναθυμίζω τον παράγοντα άνθρωπο και όχι το επάγγελμά σου. Αν έχεις κρίση ταυτότητας διόρθωσε πρώτα τη ζωή σου και τις σκέψεις σου και μετά πιάσε τις γνωριμίες. Άλλο κρίση ταυτότητας άλλο δεν ξέρω τι μου γίνεται. Περνάς στην απέναντι όχθη, ένας που σε ακούει το πολύ πολύ να πει αυτός είναι τρελός.
Η συζήτηση του Jack και της Vanessa διακόπτεται απότομα από τον ερχομό του σερβιτόρου με την μηλόπιτα.
Μπορείτε να με πληρώσετε επειδή τελειώνει η βάρδιά μου;
Ευχαρίστως. Πόσο κάνουν; 
16 ευρώ.
O Jack πληρώνει την παραγγελία και ο σερβιτόρος αφού πάρει τα χρήματα, αφήνει στο τραπέζι τα ρέστα και βάζοντας το δίσκο κάτω από τη μασχάλη του αποχωρεί.
Vanessa: Τη μηλόπιτα τώρα γιατί την παρήγγειλες; Δεν είναι πλεονασμός;
Jack: Έχω πολύ καιρό να τη δοκιμάσω. Αύριο έχω γυμναστική.
Vanessa: Έχεις λανθασμένο μοντέλο σκέψης και μερικές φορές αισθάνομαι ότι σου λείπει η αυτοπεποίθηση και η φιλοσοφία. Για σπρώξτα λίγο παραπάνω.
Jack: Έχεις κάτι να πεις για τα συναισθήματά μου; Ίσως να μη συμφωνώ με κάποιες ομάδες. Εσύ πάντως δεν έχεις παραπονεθεί. Θα αντιμετωπίσω το πρόβλημα όταν εμφανιστεί, ας μην φτιάχνουμε σενάρια και εικασίες.
Vanessa: Jack σε ξέρω 7 χρόνια. Αν σε εμένα μιλάς έτσι θα δώσεις περιθώριο σε ξένους; Δεν μπορείς να έχεις τις δικές μας απαιτήσεις σε έναν άλλο με το καταρχήν. Δεν μπορείς να μιλάς σε όλους όπως με εμένα. Ο άλλος πρέπει να σε γνωρίσει και να υπάρξει για κάμποσο χρονικό διάστημα δούναι και λαβείν μέχρι να συνοριστεί και να μπορέσει να αντέξει τις απαιτήσεις σου και τις ιδιοτροπίες σου. Δεν μπορείς με το καταρχήν να μιλάς όπως θες και δεν έχουν όλοι τις δικές σου γνώσεις. Επιστρέφουμε στη Γερτρούδη.
Jack: Στη Γερτρούδη, μάλιστα, έτσι θα ενημερωνόμαστε από εδώ και στο εξής.
Vanessa: Μακάρι να άκουγες τι λες και να αναλάμβανες την ευθύνη του λόγου, γιατί μερικές φορές αισθάνομαι ότι η γλώσσα σου προτρέχει της σκέψης σου.
Jack: Μπορείς σε παρακαλώ να μου πεις ποιο είναι το θέμα σου; Γιατί μέχρι τώρα νομίζω ότι συζητάμε άνευ λόγου και ουσίας.
Vanessa: Παρουσιάζεις συμπτώματα βουλιμίας και ακόμα και τώρα που σου μιλώ δεν αναγνωρίζεις τις βαθύτερες αιτίες των πραγμάτων. Τα αποδίδεις όλα στη συγγραφή και στο επάγγελμα.
Jack: Που αποδίδονται κατά τη γνώμη σου και ποιες είναι οι αιτίες;
Προς στιγμήν η κουβέντα σταματάει. Η Vanessa κάπως σκεπτική δοκιμάζει τη σοκολατόπιτά της, τη στιγμή που ο Jack αποκρίνεται.
Jack: Πάω για λίγο στο μπάνιο.
Η καφετέρια κατά τα ¾ γεμάτη με κόσμο, έχει στη δεξιά πλευρά ένα stand με περιοδικά και εφημερίδες. Τη στιγμή που πέφτει στο μάτι της Vanessa’s αυτή σηκώνεται από το τραπέζι, πιάνει ένα καλλιτεχνικού και πολιτιστικού τύπου και αρχίζει να το ξεφυλλίζει αφού καθίσει. Μετά από μερικά λεπτά, με την άκρη του ματιού της βλέπει τον Jack να βγαίνει από το μπάνιο και το αφήνει στο πλάι του τραπεζιού. Ο Jack κάθεται.
Vanessa: Θέλω να πω λοιπόν πως δεν μπορεί από μία συζήτηση να εξαρτάται το πόσο θα προχωρήσεις. Πόσες φορές σου έχω πει ότι στο ίντερνετ υπάρχουν δεκάδες ευκαιρίες που δεν τις ξέρουν πολλοί γιατί δεν είναι ειδικοί στην κοινωνική δικτύωση. Θα μπορούσες κάλλιστα να αποκτήσεις εξωστρέφεια και να σταματήσεις να συγχέεις τα προσωπικά και τα φιλικά με τα επαγγελματικά. Σε δυσκολεύει αυτό στις σχέσεις.
Jack: Θέλεις να μου προτείνεις τρόπους να γνωρίσω ανθρώπους δηλαδή;
Vanessa: Οι σχέσεις σου διακυβεύονται τη στιγμή που γίνεσαι επικίνδυνος. Πάρε για παράδειγμα αυτό το περιοδικό.
Ο Jack το παίρνει στα χέρια του, αρχίζει να το ξεφυλλίζει και να διαβάζει μεμονωμένα αποσπάσματα.
Vanessa: Υποτίθεται ότι η συγγραφή είναι πολιτισμός και γράμματα. Έχεις μία επαναστατικότητα, μόρφωση και ιδεολογία με τα οποία άλλοι σαν κι εσένα θα πιάνανε πουλιά στον αέρα. Αντ’ αυτού κλείνεσαι σε ένα ημιτελές εγώ με κόστος τις σχέσεις σου και τα συναισθήματά σου. Νομίζω πως πρέπει να ισχυροποιηθείς και μάλιστα σταμάτα να μιλάς και άρχισε να πράττεις.
Jack: Νόμιζα ότι το σχόλιό σου είχε να κάνει με το συναισθηματικό μου κόσμο.
Vanessa: Εν αρχή ην ο λόγος…! Το συναίσθημα είναι το αμέσως επόμενο.
Jack: Ναι αλλά το θέμα μου και το δικό σου στην αρχή δεν ήταν η εξωστρέφεια αλλά η χειραγώγηση του ανθρώπου.
Vanessa: Χειραγώγηση Jack γιατί παρουσιάζεις κενά. Δεν έχεις ακόμα το ανάλογο παρόν ως χαρακτήρας. Τα προβλήματα λύνονται στον χρόνο και με τη μορφή που προκύπτουν. Η φωτιά με τη φωτιά, το συναίσθημα με το συναίσθημα.
Jack: Αυτό που λες είναι πως στη ζωή πρέπει να μάθουμε να πληρώνουμε με το ίδιο νόμισμα. Τι να σου πω. Ίσως και να έχεις δίκιο. Προς το παρόν ας ολοκληρώσουμε το γλυκό και μπορούμε να αποχωρήσουμε.
Η Vanessa αρπάζει το περιοδικό και αρχίζει να το ξεφυλλίζει. Ο Jack ολοκληρώνει τον καφέ του και αρχίζει την αυτοκριτική του.
Jack: Ίσως γιατί όποτε είχα πρόβλημα είχα μάθει να φεύγω και να ετεροκαθορίζομαι αγνοώντας ότι η ζωή είναι μία και μάλιστα μικρής διάρκειας. Ποια είναι η ιστορία του ανθρώπου όταν αυτός είναι φτερό στον άνεμο; Ίσως το μυστικό της φιλίας να έγκειται στην αυτοεπίγνωση.
Vanessa: Όταν ξεκινάς μία συζήτηση μάθε να την ολοκληρώνεις…
Ο Jack και η Vanessa κάθονται για μερικά λεπτά αμίλητοι. Μόλις η Vanessa πιει την τελευταία γουλιά σηκώνονται και φεύγουν από το μαγαζί.