Με αφορμή τα μαθήματα Δημιουργικής Γραφής στο Μικρό Πολυτεχνείο
Με λένε Άγγελο, είμαι 40 ετών και θα σας διηγηθώ μία ιστορία και ένα πρόβλημα το οποίο αντιμετώπισα κατά τη διάρκεια της δημιουργικής μου πορείας τα τελευταία 9 χρόνια. Τα πρώτα χρόνια της επιχειρηματικής μου δραστηριότητας αποφάσισα να αναζητήσω μανιωδώς ‘απαντήσεις’ σε πολλά από τα θέματα που με αφορούσαν. Έχασα το κέφι μου και τη χαρά μου. Κατέληξα σήμερα πλέον πως κάποια πράγματα δεν μπορούν να διδαχθούν και ενώ πολλά προβλήματα και θέματα είναι κοινά και ενδιαφέροντα για αρκετούς, οι λύσεις και οι απαντήσεις στις οποίες έφθασα είναι ατομικές και προσωπικές. Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ήμουν πολλά πράγματα αλλά δεν ήμουν πάντοτε σκληρός εκεί που έπρεπε. Ήμουν ο άνθρωπος χταπόδι που θέλει να έλκει, να απλώνει το πλοκάμι του και να προσελκύει, αν νομίζει ότι μπορεί να το κάνει. Λίαν συντόμως άρχισα να βιώνω σταδιακά την απότομη και άγρια πραγματικότητα ανατροπής της χίμαιρας που είχα δημιουργήσει. Άνθρωπος εξωστρεφής και με διάθεση για κοινωνική εμπλοκή, ποτό και διαδικτυακά παιχνίδια και συχνά με ασαφείς και απόλυτες κινηματογραφικές διαθέσεις, αισθάνθηκα για ένα χρονικό διάστημα ότι ήμουν αιώνιος. Ότι τίποτε άλλο δεν μετρούσε και ότι η ιδέα ποτέ δεν πεθαίνει. Έμαθα τελικά ότι πέφτει ο άνθρωπος και απλά αυτός ξανασηκώνεται και μπορεί και τη μετασχηματίζει για να μην πεθάνει. Η απώλεια μου υπήρξε χαρακτηριστική. Έχανα σχέσεις μιας και αυτοί στους οποίους δεν άρεσαν οι δικοί τους φίλοι δεν παραδεχόντουσαν το δικό μου αγώνα. Το όνειρο της μεγάλης αλλαγής προσωρινά είχε λάβει τέλος. Υπήρξε ένα συναίσθημα κλειδί το οποίο από την πρώτη μέρα κλυδωνιζόταν, ελπίδα. Κάθε φορά που εγώ βρισκόμουν σε κατάσταση νιρβάνας η ελπίδα υπήρχε και κάθε φορά που δοκιμαζόμουν, χανόταν. Και κάποια στιγμή χάθηκε τελείως. Η επιχειρηματική μου δραστηριότητα σταμάτησε και το μεγάλο μου όνειρο δεν ήταν πια όνειρο. Ευτυχώς όμως για τη μετέπειτα επιμονή μου, κάπου εδώ αρχίζει η ιστορία μου. Η απώλεια ενός συμπλέγματος καταστάσεων, συναισθημάτων και ασαφούς λογικής με κάνουν πλέον να λέω το γνωστό απόφθεγμα, αυτό που η κάμπια ονομάζει τέλος του κόσμου, ο δημιουργός το ονομάζει πεταλούδα. Οι πρώτοι μήνες αν και μπόρεσα να απελευθερωθώ από τις πιέσεις και να σκεφτώ άλλα πράγματα ήταν άβολοι. Αρνούμουν να δεχτώ ότι δεν μιλάω με τα άτομα που μιλούσα και περιστασιακά μπήκα σε μία λογική επαναφοράς σε μηδενικό χρόνο, λες και ήμουν ακόμα φοιτητής, δήθεν χωρίς εμπειρία και αδαής για το πως λειτουργεί ο κόσμος. Δεν συνειδητοποιούσα ότι δεν μπορείς να έχεις ένα βιογραφικό φάντασμα. Αυτό όμως έμελλε να αποδειχθεί με διαφορετικές ισορροπίες πολύ αργότερα. Με ενδιαφέροντα μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, το έριξα στα βιβλία, στα γραπτά και στην επιστήμη. Η γνώση, όπως και για πολλούς διανοούμενους που λένε ότι κάνουν ψυχανάλυση, είχε συνδεθεί με τη λύπη. Ένας άνθρωπος που πνίγει τον πόνο του στη φιλοσοφία και στο απατηλό όνειρο της πνευματικής ζωής. Αρνούμουν να δεχτώ ότι τα επιτεύγματά μου μπορούσαν να συνεχιστούν. Η αιτία ήταν χαρακτηριστική, πειραματιζόμουν, αρνούμουν τη διόρθωση, αρνούμουν να καταλάβω πώς είχα φθάσει εκεί και αυτό συνεχίστηκε για κάμποσο χρονικό διάστημα. Αισθανόμουν πλέον ελεύθερος αλλά περιστασιακά άφαντος. Ο θυμός ήταν το επόμενο βήμα. Ποια είναι η επόμενη μέρα; Αντιμέτωπος με ανθρώπους και καταστάσεις, φίλους και επαγγελματίες που τι έλεγχο μπορούσαν να κάνουν και πόσα από αυτά που τους έλεγα ήταν ψαγμένα από τους ίδιους, το χάος ολοζώντανο, τι ξέρω εγώ. Αποτέλεσμα, οργή, μίσος, αντίλογος, διόρθωνα τους πάντες, έγινα ένας άνθρωπος όπως εκείνους που μονίμως από κάπου φεύγουν, κοιτάζοντας σε καθημερινή βάση στο διαδίκτυο μπας και τους πέσουν οι λέξεις. Όμως ο Θεός αγαπάει τον κλέφτη, αλλά αγαπάει και τον νοικοκύρη, μια του κλέφτη δυο του κλέφτη, πόσο πια; Έπρεπε να πιστέψω στις γνώσεις μου και στις δυνάμεις μου και να το κάνω αυτό όταν εγώ θα είμαι το κεφάλι και όχι άλλοι. Άρχισα να χτίζω, να διορθώνω, να δημιουργώ πάνω στο υλικό μου και να προσπαθώ να απλοποιήσω τα πράγματα για το κοινό στο οποίο απευθυνόμουν, ξανά ως διαδικτυακός δημιουργός. Συνειδητά αλλά και υποσυνείδητα είχα αρχίσει πάλι να μιλάω για ιδέες, να παρακολουθώ μαθήματα και να αναζητάω αυτήν την ανώτερη σφαίρα σχετικότητας, να διαπραγματεύομαι ξανά την εμπορικότητα, τη στόχευση αλλά και την οικονομία της γνώσης. Έφτιαξα μάλιστα μία διαδικτυακή σελίδα με πλούσια θεματολογία αλλά και υπηρεσίες μάρκετινγκ δωρεάν, για να τονώσω την επαγγελματικότητα του διαδικτυακού μου περιβάλλοντος. Τουλάχιστον τώρα αυτά θα ήταν και free και κατόπιν χρημάτων, μπορεί, αργότερα. Είχα όμως αρχίσει ξανά να παίζω και να βλέπω τον εαυτό μου στην αληθινή ζωή, αναζητώντας με πιο μεγάλες ιδέες πλέον τη χρυσή τομή. Όμως η κρίση είναι μεγάλη, το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, με αποτέλεσμα στη συνέχεια να κληθώ να αντιμετωπίσω τόσο το μακρόκοσμο όσο και το μικρόκοσμό μου. Λεπτεπίλεπτες ισορροπίες και λεπτομέρειες δημιουργικότητας και νοημάτων δεν έπρεπε να ξεφύγουν της προσοχής μου και τότε ήμουν κακός σε αυτό, πολύ κακός. Είχαν προηγηθεί πρωτοβουλίες σε πράγματα που πάλι δεν μπορούσα να ελέγξω. Έγινα ξανά Προμηθέας, ο Τιτάνας που ασχολείται με τη δημιουργία του ανθρώπου από πηλό. Κλέβει το δημιουργικό πυρ από τους Θεούς και το χαρίζει στους ανθρώπους, με αποτέλεσμα να βρεθεί δεμένος σε ένα βράχο με αετούς να του τρώνε το συκώτι σε καθημερινή βάση. Πως μπορεί πιθανόν κάποιος από πρωταθλητής της ανθρωπότητας να οδηγηθεί σε απρόβλεπτες συνέπειες. Είχα εισαχθεί σε ένα στάδιο ψυχολογικά άστατο και έωλο. Ζούσα για την κάθε μέρα, για την επόμενη αναζήτηση, για την επόμενη εξόρμηση, για την επόμενη βόλτα, για την επόμενη καταθλιπτική επικοινωνία με ανθρώπους που δεν γνωρίζουν που αρχίζει κάτι και που τελειώνει. Χρειαζόμουν φίλους μετά την οριστική διακοπή μου με το παρελθόν. Άρχισα να κάνω κινήσεις, να ποντάρω στην εξωστρέφεια και σιγά σιγά να δημιουργώ μία μαγιά που θα μου έλυνε προβλήματα μια και καλή. Όμως αυτά τα πράγματα θέλουν δουλειά και η πορεία είναι συχνά ανηφορική. Πάλι δεν ήμουν σκληρός, πάλι είχα προβλήματα ορατότητας και πάλι έπνιγα τον πόνο μου και την λύπη μου με εναλλακτικές παραλλαγές. Να φύγω, να νικήσω, να τα καταφέρω, αλλά ως τι και με ποιους… Ποια θα ήταν η αντικατάσταση και πόσα πολλά πράγματα και καταστάσεις θα εξαργύρωνα μέχρι να αλλάξω; Μέχρι και σήμερα και σχεδόν από την πρώτη μέρα της δραστηριότητάς μου ακούω μία φωνή μέσα μου που λέει: «Πάρε την εκδίκησή σου Άγγελε!» Έπρεπε όμως να γυρίσω το χρόνο πίσω, ευχή αλλά και ματαιοδοξία. Λες και αν γίνει κάτι μετά από δέκα χρόνια, μπορείς να λες από την πρώτη μέρα, τα ‘λεγα εγώ… Σιγά σιγά το νερό άρχιζε να μπαίνει στο αυλάκι. Η πρόοδος, οι γνώσεις, οι διασταυρώσεις και η αποκτηθείσα εμπειρία πολλαπλασιαζόταν ακριβώς όπως αυτό που λένε στο μάνατζμεντ, το τρενάκι της αλλαγής. Μία καμπύλη που ξεκινάει από ψηλά, κατεβαίνει και ξανασηκώνεται ώστε οι τελικοί στόχοι να είναι το ίδιο φιλόδοξοι με τους αρχικούς κατόπιν καμπύλης. Πλέον το Όνειρο Της Μεγάλης Αλλαγής θα γινόταν αντιληπτό, κατανοητό αλλά και πλήρως διευκρινισμένο. Πιο καλά να χαθεί μία ιδέα παρά πολλά περισσότερα. Θα άλλαζα εγώ αλλά και ο τρόπος με τον οποίο γινόταν κατανοητός ο κόσμος μου, απλοποιημένος αλλά το ίδιο φιλόδοξος. Σε κάθε περίπτωση αναζητούσα το πεπρωμένο μου, τις κλίσεις μου και μέχρι σήμερα δεν έχω διαψευσθεί. Μακάρι να συνεχίσω έτσι!
Με λένε Άγγελο, είμαι 40 ετών και θα σας διηγηθώ μία ιστορία και ένα πρόβλημα το οποίο αντιμετώπισα κατά τη διάρκεια της δημιουργικής μου πορείας τα τελευταία 9 χρόνια. Τα πρώτα χρόνια της επιχειρηματικής μου δραστηριότητας αποφάσισα να αναζητήσω μανιωδώς ‘απαντήσεις’ σε πολλά από τα θέματα που με αφορούσαν. Έχασα το κέφι μου και τη χαρά μου. Κατέληξα σήμερα πλέον πως κάποια πράγματα δεν μπορούν να διδαχθούν και ενώ πολλά προβλήματα και θέματα είναι κοινά και ενδιαφέροντα για αρκετούς, οι λύσεις και οι απαντήσεις στις οποίες έφθασα είναι ατομικές και προσωπικές. Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ήμουν πολλά πράγματα αλλά δεν ήμουν πάντοτε σκληρός εκεί που έπρεπε. Ήμουν ο άνθρωπος χταπόδι που θέλει να έλκει, να απλώνει το πλοκάμι του και να προσελκύει, αν νομίζει ότι μπορεί να το κάνει. Λίαν συντόμως άρχισα να βιώνω σταδιακά την απότομη και άγρια πραγματικότητα ανατροπής της χίμαιρας που είχα δημιουργήσει. Άνθρωπος εξωστρεφής και με διάθεση για κοινωνική εμπλοκή, ποτό και διαδικτυακά παιχνίδια και συχνά με ασαφείς και απόλυτες κινηματογραφικές διαθέσεις, αισθάνθηκα για ένα χρονικό διάστημα ότι ήμουν αιώνιος. Ότι τίποτε άλλο δεν μετρούσε και ότι η ιδέα ποτέ δεν πεθαίνει. Έμαθα τελικά ότι πέφτει ο άνθρωπος και απλά αυτός ξανασηκώνεται και μπορεί και τη μετασχηματίζει για να μην πεθάνει. Η απώλεια μου υπήρξε χαρακτηριστική. Έχανα σχέσεις μιας και αυτοί στους οποίους δεν άρεσαν οι δικοί τους φίλοι δεν παραδεχόντουσαν το δικό μου αγώνα. Το όνειρο της μεγάλης αλλαγής προσωρινά είχε λάβει τέλος. Υπήρξε ένα συναίσθημα κλειδί το οποίο από την πρώτη μέρα κλυδωνιζόταν, ελπίδα. Κάθε φορά που εγώ βρισκόμουν σε κατάσταση νιρβάνας η ελπίδα υπήρχε και κάθε φορά που δοκιμαζόμουν, χανόταν. Και κάποια στιγμή χάθηκε τελείως. Η επιχειρηματική μου δραστηριότητα σταμάτησε και το μεγάλο μου όνειρο δεν ήταν πια όνειρο. Ευτυχώς όμως για τη μετέπειτα επιμονή μου, κάπου εδώ αρχίζει η ιστορία μου. Η απώλεια ενός συμπλέγματος καταστάσεων, συναισθημάτων και ασαφούς λογικής με κάνουν πλέον να λέω το γνωστό απόφθεγμα, αυτό που η κάμπια ονομάζει τέλος του κόσμου, ο δημιουργός το ονομάζει πεταλούδα. Οι πρώτοι μήνες αν και μπόρεσα να απελευθερωθώ από τις πιέσεις και να σκεφτώ άλλα πράγματα ήταν άβολοι. Αρνούμουν να δεχτώ ότι δεν μιλάω με τα άτομα που μιλούσα και περιστασιακά μπήκα σε μία λογική επαναφοράς σε μηδενικό χρόνο, λες και ήμουν ακόμα φοιτητής, δήθεν χωρίς εμπειρία και αδαής για το πως λειτουργεί ο κόσμος. Δεν συνειδητοποιούσα ότι δεν μπορείς να έχεις ένα βιογραφικό φάντασμα. Αυτό όμως έμελλε να αποδειχθεί με διαφορετικές ισορροπίες πολύ αργότερα. Με ενδιαφέροντα μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, το έριξα στα βιβλία, στα γραπτά και στην επιστήμη. Η γνώση, όπως και για πολλούς διανοούμενους που λένε ότι κάνουν ψυχανάλυση, είχε συνδεθεί με τη λύπη. Ένας άνθρωπος που πνίγει τον πόνο του στη φιλοσοφία και στο απατηλό όνειρο της πνευματικής ζωής. Αρνούμουν να δεχτώ ότι τα επιτεύγματά μου μπορούσαν να συνεχιστούν. Η αιτία ήταν χαρακτηριστική, πειραματιζόμουν, αρνούμουν τη διόρθωση, αρνούμουν να καταλάβω πώς είχα φθάσει εκεί και αυτό συνεχίστηκε για κάμποσο χρονικό διάστημα. Αισθανόμουν πλέον ελεύθερος αλλά περιστασιακά άφαντος. Ο θυμός ήταν το επόμενο βήμα. Ποια είναι η επόμενη μέρα; Αντιμέτωπος με ανθρώπους και καταστάσεις, φίλους και επαγγελματίες που τι έλεγχο μπορούσαν να κάνουν και πόσα από αυτά που τους έλεγα ήταν ψαγμένα από τους ίδιους, το χάος ολοζώντανο, τι ξέρω εγώ. Αποτέλεσμα, οργή, μίσος, αντίλογος, διόρθωνα τους πάντες, έγινα ένας άνθρωπος όπως εκείνους που μονίμως από κάπου φεύγουν, κοιτάζοντας σε καθημερινή βάση στο διαδίκτυο μπας και τους πέσουν οι λέξεις. Όμως ο Θεός αγαπάει τον κλέφτη, αλλά αγαπάει και τον νοικοκύρη, μια του κλέφτη δυο του κλέφτη, πόσο πια; Έπρεπε να πιστέψω στις γνώσεις μου και στις δυνάμεις μου και να το κάνω αυτό όταν εγώ θα είμαι το κεφάλι και όχι άλλοι. Άρχισα να χτίζω, να διορθώνω, να δημιουργώ πάνω στο υλικό μου και να προσπαθώ να απλοποιήσω τα πράγματα για το κοινό στο οποίο απευθυνόμουν, ξανά ως διαδικτυακός δημιουργός. Συνειδητά αλλά και υποσυνείδητα είχα αρχίσει πάλι να μιλάω για ιδέες, να παρακολουθώ μαθήματα και να αναζητάω αυτήν την ανώτερη σφαίρα σχετικότητας, να διαπραγματεύομαι ξανά την εμπορικότητα, τη στόχευση αλλά και την οικονομία της γνώσης. Έφτιαξα μάλιστα μία διαδικτυακή σελίδα με πλούσια θεματολογία αλλά και υπηρεσίες μάρκετινγκ δωρεάν, για να τονώσω την επαγγελματικότητα του διαδικτυακού μου περιβάλλοντος. Τουλάχιστον τώρα αυτά θα ήταν και free και κατόπιν χρημάτων, μπορεί, αργότερα. Είχα όμως αρχίσει ξανά να παίζω και να βλέπω τον εαυτό μου στην αληθινή ζωή, αναζητώντας με πιο μεγάλες ιδέες πλέον τη χρυσή τομή. Όμως η κρίση είναι μεγάλη, το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, με αποτέλεσμα στη συνέχεια να κληθώ να αντιμετωπίσω τόσο το μακρόκοσμο όσο και το μικρόκοσμό μου. Λεπτεπίλεπτες ισορροπίες και λεπτομέρειες δημιουργικότητας και νοημάτων δεν έπρεπε να ξεφύγουν της προσοχής μου και τότε ήμουν κακός σε αυτό, πολύ κακός. Είχαν προηγηθεί πρωτοβουλίες σε πράγματα που πάλι δεν μπορούσα να ελέγξω. Έγινα ξανά Προμηθέας, ο Τιτάνας που ασχολείται με τη δημιουργία του ανθρώπου από πηλό. Κλέβει το δημιουργικό πυρ από τους Θεούς και το χαρίζει στους ανθρώπους, με αποτέλεσμα να βρεθεί δεμένος σε ένα βράχο με αετούς να του τρώνε το συκώτι σε καθημερινή βάση. Πως μπορεί πιθανόν κάποιος από πρωταθλητής της ανθρωπότητας να οδηγηθεί σε απρόβλεπτες συνέπειες. Είχα εισαχθεί σε ένα στάδιο ψυχολογικά άστατο και έωλο. Ζούσα για την κάθε μέρα, για την επόμενη αναζήτηση, για την επόμενη εξόρμηση, για την επόμενη βόλτα, για την επόμενη καταθλιπτική επικοινωνία με ανθρώπους που δεν γνωρίζουν που αρχίζει κάτι και που τελειώνει. Χρειαζόμουν φίλους μετά την οριστική διακοπή μου με το παρελθόν. Άρχισα να κάνω κινήσεις, να ποντάρω στην εξωστρέφεια και σιγά σιγά να δημιουργώ μία μαγιά που θα μου έλυνε προβλήματα μια και καλή. Όμως αυτά τα πράγματα θέλουν δουλειά και η πορεία είναι συχνά ανηφορική. Πάλι δεν ήμουν σκληρός, πάλι είχα προβλήματα ορατότητας και πάλι έπνιγα τον πόνο μου και την λύπη μου με εναλλακτικές παραλλαγές. Να φύγω, να νικήσω, να τα καταφέρω, αλλά ως τι και με ποιους… Ποια θα ήταν η αντικατάσταση και πόσα πολλά πράγματα και καταστάσεις θα εξαργύρωνα μέχρι να αλλάξω; Μέχρι και σήμερα και σχεδόν από την πρώτη μέρα της δραστηριότητάς μου ακούω μία φωνή μέσα μου που λέει: «Πάρε την εκδίκησή σου Άγγελε!» Έπρεπε όμως να γυρίσω το χρόνο πίσω, ευχή αλλά και ματαιοδοξία. Λες και αν γίνει κάτι μετά από δέκα χρόνια, μπορείς να λες από την πρώτη μέρα, τα ‘λεγα εγώ… Σιγά σιγά το νερό άρχιζε να μπαίνει στο αυλάκι. Η πρόοδος, οι γνώσεις, οι διασταυρώσεις και η αποκτηθείσα εμπειρία πολλαπλασιαζόταν ακριβώς όπως αυτό που λένε στο μάνατζμεντ, το τρενάκι της αλλαγής. Μία καμπύλη που ξεκινάει από ψηλά, κατεβαίνει και ξανασηκώνεται ώστε οι τελικοί στόχοι να είναι το ίδιο φιλόδοξοι με τους αρχικούς κατόπιν καμπύλης. Πλέον το Όνειρο Της Μεγάλης Αλλαγής θα γινόταν αντιληπτό, κατανοητό αλλά και πλήρως διευκρινισμένο. Πιο καλά να χαθεί μία ιδέα παρά πολλά περισσότερα. Θα άλλαζα εγώ αλλά και ο τρόπος με τον οποίο γινόταν κατανοητός ο κόσμος μου, απλοποιημένος αλλά το ίδιο φιλόδοξος. Σε κάθε περίπτωση αναζητούσα το πεπρωμένο μου, τις κλίσεις μου και μέχρι σήμερα δεν έχω διαψευσθεί. Μακάρι να συνεχίσω έτσι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου