Άγγελου Τερζάκη, Στοχασμοί για το Φυσικό και το Αληθινό, Από το Δραματικό Στούντιο του Εσωθεάτρου!

Προτού ο νατουραλισμός προσγειώσει το θεατρικό ύφος στο επίπεδο της «φυσικότητας»  ήταν συμφωνημένο  άγραφα κι αυτονόητο πως το ποιητικό έργο –και το Θέατρο είναι ποίηση ή τίποτα-  στηριζόταν σε μια σύμβαση που μεταπλάθει το καθημερινό, το μετουσιώνει και το εξαίρει. Η μετάπλαση αυτή είναι συνήθως ανεπαίσθητη, τόσο επιδέξια ώστε να μην καταργεί αλλά τουναντίον να τονίζει, την εντύπωση του αληθινού.  Δεν πέφτει όμως ποτέ  στο επίπεδο του φωτογραφικά «φυσικού». Η αλήθεια είναι η περιοχή της Τέχνης, όχι η φυσικότης.

Ο νατουραλισμός είναι υπεύθυνος για την θανάσιμη σύγχυση των δύο αυτών όρων. Υποκαθιστώντας την αλήθεια με την φυσικότητα, στέρησε το δραματικό θέατρο από την ικανότητα να συλλαμβάνει το βαθύτερα αληθινό.  Γιατί η αλήθεια της Τέχνης είναι ζωή συμπυκνωμένη, εντατική εν δράσει, με χαρακτήρα οικουμενικό, ενώ η φυσικότητα είναι απατηλό στιγμιότυπο.

(Απόσπασμα από το βιβλίο του Γ. Γληνού: «Ώρες σκηνής»)

Το Αρχαίο Ελληνικό Μυστηριακό Θέατρο, Από το Δραματικό Στούντιο του Εσωθεάτρου!

Ο συμβατικός χώρος που αποκαλείται αρχαίο ελληνικό θέατρο και η ορχήστρα του, δεν είναι τόπος προσποίησης μιας πραγματικότητας, μιας παραποιημένης αντιγραφής ζωής, αλλά ο τόπος όπου η ίδια η ζωή βρίσκει πρόσφορο έδαφος και ενσαρκώνει την «εσωτερική» αλήθεια της, θεατρική αδεία, πέρα από περιορισμούς χώρου και χρόνου. Το θέατρο μπορεί να είναι δημιουργία ανθρώπινη που πραγματεύεται πρόσωπα και τη συμβατική τους δράση στο χωρογίγνεσθαι, όμως το πνεύμα του είναι απόλυτα μεταφυσικό γιατί ξεφεύγει από τα ανθρώπινα στενά μέτρα, θεάται τους ανώτερους κόσμους και επιστρέφει πίσω στη ζωή για να δώσει με εμπιστευτικό τρόπο, τις ιδέες του Δικαίου, του Ωραίου και του Αληθινού. Αυτή είναι η φύση του θεάτρου, εκείνου που αποκαλούμε μυστηριακό, του θεάτρου εκείνου που αναδύεται από τα μυστήρια που ετελούντο στην ιερή πόλη της Ελευσίνας.

Ακολουθώντας τη φυσική διάρθρωση του Σύμπαντος, που είναι ταυτόχρονα ένα και τριπλό, το αρχαίο δράμα χωρίστηκε σε τραγωδία, σατυρικό δράμα και κωμωδία. 

Στη τραγωδία, οι Θεοί και η μοίρα κατευθύνουν τους ανθρώπους και με τη σειρά τους πάλι αυτοί, καθυποτάσσονται στη Δίκη, κάτω απ’ το νόμο της οποίας κάθε δράση προκαλεί αντίδραση, σύμφωνα με τους αναπόφευκτους συμπαντικούς νόμους. Η ανεξέλεγκτη χρήση της ελευθερίας και η άλογη δράση οδηγούν στην αμαρτία της υπερβολής, στην ύβρη. Μόλις συμβεί η ύβρις, ακολουθεί η Νέμεσις. Έτσι, από τη πλοκή –που εμπλέκει όχι μόνο τους ήρωες αλλά και τους γύρω τους, ακόμα και ολόκληρη την πόλη- οδηγούμαστε στην κορύφωση, στην οριακή δηλαδή εκείνη κατάσταση όπου τα τραγικά γεγονότα έρχονται μοιραία, όμως μετά επέρχεται η λύση, η κάθαρση, η τελική λύτρωση.

Κατά τον Αριστοτέλη το τραγικό αποδίδεται σ’ αυτό το στοιχείο, που μέσα από το φόβο και το έλεος, εξαγνίζει τις ψυχές των παθόντων. Ο τραγικός φόβος, δεν είναι το αίσθημα που νιώθουμε μπροστά στη παρουσία ενός συνήθους κινδύνου αλλά η υποψία πως τα ανθρώπινα πάθη ενδέχεται να διαταράξουν την κοσμική τάξη και να διασαλέψουν την Αρμονία, με ότι αυτό συνεπάγεται. 
 Η κωμωδία απ’ την άλλη, ως αντίθετος πόλος της τραγικής κατάστασης, παρουσιάζει την εξωτερική όψη της ζωής, η οποία βρίσκεται πέρα απ’ τα βάσανα που προκαλεί η ενασχόληση με την αυτογνωσία και την πνευματική άσκηση. Οι ήρωές της, ζουν στη φύση, ζυμώνονται με το χώμα της γης κι αυτή τους ανταμείβει με λογής λογής καλούδια, όπως σκόρδα,  ψωμί, κρασί και λάδι. Έτσι, ευγνώμονες γεμάτοι ευτυχία γλεντούν, μεθούν και χορεύουν ενώ οι Θεοί πάντα παρόντες, παρακολουθούν με συγκατάβαση και ανάλαφρη διάθεση.

Το μυστηριακό θέατρο μέσα απ’ τις μορφές του, προβάλλει την θέα όχι μόνο του χονδροειδούς φυσικού κόσμου αλλά και των πιο λεπτοφυών και ως εκ τούτου, έχει παιδαγωγικό χαρακτήρα. Ειδικά, η τραγωδία έχει σκοπό να παρασύρει τον θεατή μέσα στη δράση, ενσωματώνοντας τον στο έργο, σα να είναι ένας ακόμα ηθοποιός ή τουλάχιστον κάποιος που συμμετέχει ενεργά, παρακινούμενος απ’ τα ίδια τα γεγονότα. Το ιδανικό αυτού του είδους θεάτρου είναι να βγει ο θεατής διαφορετικός απ’ ότι μπήκε. Πρόκειται κατά κάποιο τρόπο για «αλχημικό» θέατρο, αφού κατ’ ουσίαν αυτό που επιχειρείται είναι μια  μετάλλαξη, μετουσίωση των θεατών. 

Η τραγωδία που το όνομά της προέρχεται από τις λέξεις τράγος και ωδή, το άσμα του τράγου, δηλαδή του Πανός, πηγάζει με άμεσο τρόπο από αφηγήσεις που σχετίζονται με τον Διόνυσο-Βάκχο. Το τραγικό έργο λοιπόν είναι βαθύτατα θρησκευτικό. Άλλωστε η τραγωδία δεν εμφανίζεται ξαφνικά αλλά ως εξέλιξη τελετουργικών δρώμενων, που ήδη υπήρχαν από παλιά, ίσως και προ τεσσάρων χιλιετών, σε όλο τον Ελλαδικό χώρο. 

Βέβαια καθώς η σωζόμενη αρχαία ελληνική γραμματεία δεν αποτελεί παρά μικρό μέρος, σπάραγμα του συνόλου, αγνοούμε πολλά πράγματα σχετικά με την απαρχή της τραγωδίας και τη σχέση της με τα μυστήρια. Έτσι, δεν γνωρίζουμε ούτε πότε ούτε πως κάποια τελετουργικά μυστικής προέλευσης έγιναν προσιτά με τη μορφή παράστασης σε μη μυημένους.  Φαίνεται πάντως ότι το αρχικό σκηνικό ήταν τα δάση, τα βουνά, τα σπήλαια και οι βράχοι που προσέφεραν φυσικές πέτρινες κερκίδες στους θεατές-κοινωνούς των ιεροτελεστιών. Αυτοί οι φυσικοί χώροι αξιοποιήθηκαν για να ενισχύσουν το πνευματικό αποτέλεσμα του λόγου, του χορού και του τραγουδιού, των υποκριτών-σατύρων. 

Ο Θέσπις είναι αυτός που εισάγει τη δράση στα μέχρι τότε δρώμενα, καθιερώνοντας ένα διάλογο μεταξύ ενός υποκριτή και του χορού, ο οποίος χορεύοντας τελετουργικά, τραγουδούσε μπροστά στο βωμό, μπροστά στο ξόανο του Θεού. Στη συνέχεια, η δράση έγινε πιο σύνθετη. Αυξήθηκε ο αριθμός των υποκριτών και υιοθετήθηκαν προσωπεία μέσα από τα οποία αποκτούσε αλλόκοσμη χροιά και δυνάμωνε ο ήχος της ανθρώπινης φωνής. Αργότερα χρησιμοποιήθηκαν ειδικά κοστούμια, διάφορα μηχανικά σκηνικά, κόθορνοι και ξυλοπόδαρα που έδιναν στο σύνολο την εικόνα μιας μεγαλειώδους παράστασης, ικανής να ενθουσιάσει και να διδάξει το κοινό που παρακολουθούσε.

Το αρχαίο λοιπόν ελληνικό θέατρο, με προεξάρχουσα την τραγωδία, αγγίζει τον πυρήνα της ύπαρξης μας και έχει όχι μόνο φόρμα τελετουργική και ύφος και δομή μυστηριακή αλλά τόσο αφετηρία όσο και σκοπό μυστηριακό και εσωτερικό.

Το Θέατρο που Πιστεύουμε, Εσωθέατρο

Θέα-τρον = θέα τριών

Αναστάσιος Ασημακόπουλος (Ενωδών)

Το θέατρο, το αληθινό θέατρο, λέει όλη η εσωτερική φιλοσοφική παράδοση, είναι ΘΕΑ ΤΡΙΩΝ ΚΟΣΜΩΝ. Ο θεατής μετέχει δηλαδή κατ’ ουσίαν, σε μια μυσταγωγία, κατά την οποία ΘΕΑΤΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ:
α. τον απτό υλικό κόσμο, που εμπίπτει των αισθήσεων και αποκαλείται «πραγματικότητα»
β. τον λεπτοφυέστερο συναισθηματικό-ψυχικό, που διαβιεί μεταξύ λόγου και δράσης και μένει στην μνήμη ως ζωηρή εντύπωση και
γ. τους ανωτέρους υπερβατικούς κόσμους, τους κόσμους της Όντως -κατά Πλάτωνα- Πραγματικότητας.

Η επικοινωνία μεταξύ σκηνής και πλατείας σ’ αυτές τις συνθήκες, καθίσταται ευκρινής, γιατί το κείμενο ερμηνεύεται από  ηθοποιούς ειδικά εκπαιδευμένους, με δραματική συγκρότηση και ευαισθησία, ικανούς να ανασύρουν από το ψυχικό τους βάθος  πρωταρχικές αλήθειες, οι οποίες, «υλοποιούμενες» στην σκηνή, συγκινούν τους θεατές και ανυψώνουν τις ψυχές σε τέτοια επίπεδα ταύτισης, όπου θεατής, θεώμενος και θέαμα γίνονται Ένα.

Όταν επιτυγχάνεται αυτή η εσωτερική συγκινησιακή φόρτιση, απότοκη της θέασης των τριών κόσμων, τότε μόνον έχει συντελεστεί μια ουσιαστική δραματική πράξη. Οι θεατές αποκαθαίρονται και οι ηθοποιοί νιώθουν ευτυχή πληρότητα, αφού πέτυχαν να συντονιστούν με την ανώτερη έσω-ύπαρξή τους, καταθέτοντας υλικό από τα ψυχικά τους αποθέματα.

Το δε έργο, στον λόγο και στην δραματική του απόδοση, πρέπει να διαθέτει ουσία, αισθητική και μέτρο, κυρίως όμως μέγεθος.  Το ασήμαντο, το ευτελές, το ποταπό… πώς να συγκινήσουν; Το θέατρο οφείλει να τέρπει τις αισθήσεις των θεατών. Το ωραίο πρέπει να γεμίζει τα μάτια τους και ο λόγος να είναι γλυκύς -«ηδυσμένος», όπως λέει ο Αριστοτέλης στην Ποιητική, στον ορισμό του για την τραγωδία- και να έχει ρυθμό, εναλλαγές και μουσικότητα. Η κίνηση των ηθοποιών στον χώρο να είναι αρμονική, με μέτρο και χάρη και το σκηνικό, τα κοστούμια, οι φωτισμοί, οι ήχοι και η μουσική να συμβάλλουν στην προσφορά ενός άρτιου και υψηλής ποιότητας αισθητικού αποτελέσματος.

Το θέατρο που εμείς υπηρετούμε, έχει αλήθεια. Αποσκοπεί μεν στην αισθητική παρουσίαση του φαινόμενου αλλά ζητά να συλλάβει και το νοούμενο. Δεν μας ενδιαφέρει η φωτογραφική απεικόνιση μιας μίζερης «πραγματικότητας» αλλά το αιώνιο και συνεχές που είναι πίσω από τα πράγματα, που φωλιάζει ανάμεσα στις γραμμές του κειμένου και στις παύσεις του. Μας αφορά η Αλήθεια και όχι η περιγραφή της. Μας συγκινεί το θέατρο που από μία συγκεκριμένη κατάσταση σε δεδομένο τόπο και χρόνο, οδηγεί τον θεατή στο συμβολικό διαχρονικό επίπεδο και από εκεί, στο Αρχετυπικό, στο άχρονο Τώρα, στο Είναι, όπου νιώθει και συνειδητοποιεί την Αλήθεια και τον εαυτό του μέσα σε αυτήν, ως αιωνιότητα, συνείδηση και ευδαιμονία.

Αυτό είναι το θέατρο: λούσιμο στο Απολλώνειο φως και εσωτερική βύθιση στην θεία Βακχική μανία. Έχοντας αυτές τις σκέψεις για οδηγό, κάνουμε θέατρο για την ψυχή μας –όπως έλεγε ο δάσκαλος Κάρολος Κουν- μα και για την ψυχή των θεατών.

Έρως + Θάνατος, Εσωθέατρο

Η παράσταση

τριλογία των έργων:

«Ανθρώπινη φωνή» - Ζαν Κοκτώ
«Σαλώμη» - Όσκαρ Ουάιλντ
«Υλικό Μήδειας» (ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ) - Χάινερ Μύλλερ

Τρεις μεγάλοι συγγραφείς. Τρεις γυναίκες στο όριο της ύπαρξης τους. Κοινός παρανομαστής ο ακραίος έρωτας, απόλυτος και θανάσιμος, όπως μόνο αυτός δικαιούται να υπάρχει.

Η αρχή του τέλους, το πάθος χωρίς όρια, οδυνηρό και ανικανοποίητο, είναι ο τελικός εκτελεστής μιας πράξης που από πόθο ζωής καταλήγει σε πόθο θανάτου.

Οι οριακοί χαρακτήρες είναι μια πρόκληση για την εξερεύνηση της ανθρώπινης ψυχής στο μεταίχμιο της ύπαρξης της, εκεί που τα όρια καταργούνται και η εξιλέωση έρχεται ως τιμωρός μιας διάψευσης που ακυρώνει τη ζωή.

Μια τριλογία όπου το φως, η εικαστική παρέμβαση και η μουσική, πρωταγωνιστούν εξίσου δυναμικά και συνθέτουν την ιδανική ατμόσφαιρα για τρία έργα σταθμούς στην ιστορία του παγκόσμιου θεάτρου.

Η παράσταση παρουσιάστηκε με επιτυχία από το ΘΕΑΤΡΟ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ και, εκ νέου, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων στο ΕσωΘέατρο.

Σημείωμα για την Παράσταση

Στην Ανθρώπινη Φωνή, η ηρωίδα δεν είναι κάποια μεγαλώνυμη του μύθου. Είναι μια απλή γυναίκα της καθημερινής ζωής. Η τραγική σύγκρουση που την οδηγεί σε θανάσιμο αδιέξοδο, είναι ο κόσμος που κτίζεται, όπως κτίζεται, γύρω της. Η έλλειψη επικοινωνίας και η αποξένωση, που καταλύουν την τάξη του έρωτα, συνυφασμένου με τον πόθο της ζωής.

Στη Σαλώμη, ο Όσκαρ Ουάιλντ, με το γνωστό εικονοκλαστικό του στυλ, δεν ακολουθεί τη γνωστή εκδοχή του μύθου για τη Σαλώμη. Τον παραλλάσσει καταλυτικά. Η Σαλώμη δεν είναι το άβουλο όργανο της μητέρας της Ηρωδιάδος. Είναι μια παρθένος διχοτομημένη μέσα της από άγρια υπεροπτική οργή και από ακραίο έρωτα για τον ασκητή Ιωάννη, που την απορρίπτει, την καταγγέλλει και την μάχεται ως πόρνη και αμαρτωλή. «Αν με κοίταζες, θα με είχες αγαπήσει» του λέει: «Εγώ σε κοίταξα και σε αγάπησα». Ο χορός της είναι τραγικός, ορμητικός και απεγνωσμένος. Δεν απευθύνεται ουσιαστικά στον Ηρώδη. Εκφράζει την αμφιθυμία της και την τρικυμισμένη ψυχή της και προετοιμάζει την τραγική κατάληξη με τον αποκεφαλισμό του Ιωάννη. Κλυδωνίζεται εσωτερικά και μεταπίπτει από τη χαρά και την ικανοποίηση της εκδίκησης σε σπαρακτική ομολογία αγάπης και συντριβής. Ο λόγος της μοιάζει υπερρεαλιστικός, όπως το παράξενο ερωτικό τοπίο που περιγράφει και οι παραβολές που χρησιμοποιεί για το σώμα του Ιωάννη, ελεφαντόδετος κίονας σε ασημένια βάση.

Το Υλικό Μήδειας του Χάινερ Μύλλερ έχει θέμα το ίδιο, ομώνυμο τραγικό αρχέτυπο του έρωτα και του θανάτου, της προδοσίας και της εκδίκησης, του Ευριπίδη. Όπως συνηθίζει όμως, το αναδημιουργεί ελεύθερα. Βάζει σ' αυτό νέες, σύγχρονες ιδέες και μορφές καταπίεσης και καταναγκασμού. Ερμηνεύει και διαπλάθει το μύθο, συνδέοντάς τον με άλλες διαστάσεις προδοσίας, ανελευθερίας, βιαιότητας που συνακολουθούν την πορεία του ανθρώπου. Ο ακραίος έρωτας της Μήδειας, η δική της αντίληψη για την απόδοση δικαιοσύνης και για την κάθαρση, δεν αφήνει περιθώρια συμβιβασμού. Ο λόγος της δεν εκπορεύεται από συμβατική λογική. Αντλεί από ηφαιστειακό βάθος και από μαινόμενο κύμα υπαρξιακής οργής, ταπείνωσης και απόγνωσης.

Η σύνθεση των τριών έργων σε μια παράσταση, βασίστηκε στον κοινό, κατά βάθος, υπαρξιακό λόγο, με αναφορά στον έρωτα και το θάνατο. Στο πνεύμα αυτό, δόθηκε ιδιαίτερη έμφαση στα διαχρονικά στοιχεία. Αυτά που μέσα από νέες κάθε φορά σύγχρονες μορφές, δίνουν στην ουσία το ίδιο υπαρξιακό μήνυμα και επιβεβαιώνουν και εμπλουτίζουν την αειθαλή επικαιρότητα και πρωτοπορία των έργων.

Οι Συντελεστές

Το ΕσωΘέατρο παρουσιάζει το
«Θέατρο χωρίς Σύνορα» στην παράσταση:
«ΕΡΩΣ+ΘΑΝΑΤΟΣ»

Μετάφραση:

    Ανθρώπινη Φωνή, Ολύνα Ξενοπούλου
    Σαλώμη, Αλέξανδρος Θαλασσινός
    Υλικό Μήδειας, Αλέξανδρος Θαλασσινός

Ερμηνεία-Σκηνοθεσία: Ολύνα Ξενοπούλου

    Κίνηση χορού Σαλώμης: Σπύρος Μπερτσάτος
    Σχεδιασμός φωτισμών: Αντώνης Συμεωνάκης
    Βοηθός σκηνοθέτη: Ελισσαίος Βλάχος
    Ήχος: Αλέξανδρος Στρατής
    Γλυπτό Ιωάννη (Σαλώμη): Γιώργος Ρούσσης
    Επιμέλεια μουσικής (Σαλώμη): Χρήστος Γιαννακόπουλος
    Απαγγελία κειμένων: Μαρία Μπατσολάκη,  Αλέξανδρος Στρατής, Ελισσαίος Βλάχος, Ολύνα  Ξενοπούλου 
    Επεξεργασία έργων προβολής: Κώστας Μυλωνάς, Μάγδα Γιαννακοπούλου
    Spot TV: Μαίρη Κλωστού.

70th Academy Awards 1997

Best Picture

    Titanic - James Cameron, Jon Landau
        As Good as It Gets - James L. Brooks
        The Full Monty - Uberto Pasolini
        Good Will Hunting - Lawrence Bender
        L.A. Confidential - Arnon Milchan

Best Director   

    James Cameron – Titanic
        Peter Cattaneo – The Full Monty
        Atom Egoyan – The Sweet Hereafter
        Curtis Hanson – L.A. Confidential
        Gus Van Sant – Good Will Hunting

Best Actor     Best Actress

    Jack Nicholson – As Good as It Gets
        Matt Damon – Good Will Hunting
        Robert Duvall – The Apostle
        Peter Fonda – Ulee's Gold
        Dustin Hoffman – Wag the Dog

    Helen Hunt – As Good as It Gets
        Helena Bonham Carter – The Wings of the Dove
        Julie Christie – Afterglow
        Judi Dench – Mrs. Brown
        Kate Winslet – Titanic

Best Supporting Actor     Best Supporting Actress

    Robin Williams – Good Will Hunting
        Robert Forster – Jackie Brown
        Anthony Hopkins – Amistad
        Greg Kinnear – As Good as It Gets
        Burt Reynolds – Boogie Nights

    Kim Basinger – L.A. Confidential
        Joan Cusack – In & Out
        Minnie Driver – Good Will Hunting
        Julianne Moore – Boogie Nights
        Gloria Stuart – Titanic

Best Original Screenplay     Best Adapted Screenplay

    Good Will Hunting – Matt Damon and Ben Affleck
        As Good as It Gets – Mark Andrus and James L. Brooks
        Deconstructing Harry – Woody Allen
        The Full Monty – Simon Beaufoy
        Boogie Nights – Paul Thomas Anderson

    L.A. Confidential – Brian Helgeland and Curtis Hanson
        Donnie Brasco – Paul Attanasio
        The Sweet Hereafter – Atom Egoyan
        Wag the Dog – David Mamet and Hilary Henkin
        The Wings of the Dove – Hossein Amini

Best Foreign Language Film     Best Original Song

    Karakter (Netherlands)
        Beyond Silence (Germany)
        Four Days in September (Brazil)
        Secrets of the Heart (Spain)
        The Thief (Russia)

    "My Heart Will Go On" from Titanic – Music by James Horner; Lyrics by Will Jennings
        "Journey to the Past" from Anastasia – Music by Stephen Flaherty; Lyrics by Lynn Ahrens
        "How Do I Live" from Con Air – Music and Lyrics by Diane Warren
        "Miss Misery" from Good Will Hunting – Music and Lyrics by Elliott Smith
        "Go the Distance" from Hercules – Music by Alan Menken; Lyrics by David Zippel

Best Documentary Feature     Best Documentary Short

    The Long Way Home – Rabbi Marvin Hier and Richard Trank
        4 Little Girls – Spike Lee and Sam Pollard
        Ayn Rand: A Sense of Life – Michael Paxton
        Colors Straight Up – Michèle Ohayon and Julia Schachter
        Waco: The Rules of Engagement – Dan Gifford and William Gazecki

    A Story of Healing – Donna Dewey and Carol Pasternak
        Alaska: Spirit of the Wild – George Casey and Paul Novros
        Amazon – Kieth Merrill and Jonathan Stern
        Family Video Diaries: Daughter of the Bride – Terri Randall
        Still Kicking: The Fabulous Palm Springs Follies – Mel Damski and Andrea Blaugrund

Best Live Action Short     Best Animated Short

    Visas and Virtue – Chris Tashima and Chris Donahue
        Dance Lexie Dance – Tim Loane
        It's Good to Talk – Roger Goldby and Barney Reisz
        Sweethearts? – Birger Larsen and Thomas Lydholm
        Wolfgang – Anders Thomas Jensen and Kim Magnusson

    Geri's Game – Jan Pinkava
        Famous Fred – Joanna Quinn
        The Old Lady and the Pigeons – Sylvain Chomet
        Redux Riding Hood – Steve Moore and Dan O’Shannon
        Rusalka – Alexander Petrov

Best Original Dramatic Score     Best Original Musical or Comedy Score

    Titanic – James Horner
        Good Will Hunting – Danny Elfman
        L.A. Confidential – Jerry Goldsmith
        Amistad – John Williams
        Kundun – Philip Glass

    The Full Monty – Anne Dudley
        Men in Black – Danny Elfman
        As Good as It Gets – Hans Zimmer
        My Best Friend's Wedding – James Newton Howard
        Anastasia – Stephen Flaherty, Lynn Ahrens and David Newman

Best Sound Editing     Best Sound Mixing

    Titanic – Tom Bellfort and Christopher Boyes
        Face/Off – Mark Stoeckinger and Per Hallberg
        The Fifth Element – Mark Mangini

    Titanic – Gary Rydstrom, Tom Johnson, Gary Summers and Mark Ulano
        Contact – Randy Thom, Tom Johnson, Dennis S. Sands and William B. Kaplan
        Air Force One – Paul Massey, Rick Kline, Doug Hemphill and Keith A. Wester
        Con Air – Kevin O'Connell, Greg P. Russell and Art Rochester
        L.A. Confidential – Andy Nelson, Anna Behlmer and Kirk Francis

Best Art Direction - Set Decoration     Best Cinematography

    Titanic – Peter Lamont and Michael D. Ford
        Men in Black – Bo Welch; Cheryl Carasik
        Kundun – Dante Ferretti; Francesca Lo Schiavo
        Gattaca – Jan Roelfs; Nancy Nye
        L.A. Confidential – Jeannine Oppewall; Jay Hart

    Titanic – Russell Carpenter
        L.A. Confidential – Dante Spinotti
        The Wings of the Dove – Eduardo Serra
        Amistad – Janusz Kamiński
        Kundun – Roger Deakins

Best Makeup     Best Costume Design

    Men in Black – Rick Baker and David LeRoy Anderson
        Mrs. Brown – Lisa Westcott, Veronica Brebner and Beverley Binda
        Titanic – Tina Earnshaw, Greg Cannom and Simon Thompson

    Titanic – Deborah Lynn Scott
        Kundun – Dante Ferretti
        Oscar and Lucinda – Janet Patterson
        Amistad – Ruth E. Carter
        The Wings of the Dove – Sandy Powell

Best Film Editing     Best Visual Effects

    Titanic – Conrad Buff, James Cameron and Richard A. Harris
        L.A. Confidential – Peter Honess
        Good Will Hunting – Pietro Scalia
        Air Force One – Richard Francis-Bruce
        As Good as It Gets – Richard Marks

    Titanic – Robert Legato, Mark A. Lasoff, Thomas L. Fisher and Michael Kanfer
        The Lost World: Jurassic Park – Dennis Muren, Stan Winston, Randal Dutra and Michael Lantieri
        Starship Troopers – Phil Tippett, Scott Anderson, Alec Gillis and John Richardson

Academy Honorary Award

    Stanley Donen

Gordon E. Sawyer Award

    Don Iwerks

Scientific and Technical Award

    Gunnar P. Michelson

(Source Wikipedia)

Φωτογραφίες από την Piazza Duomo προς Μοναστηράκι

Tips, Hints, Stories of All about Animation Directors!

An animation director is the director in charge of all aspects of the animation process during the production of an animated film or animated segment for a live-action film. This may include directing the character design, background animation, and any other aspect of animation.

The role is not the same as the director of an animated film.

"Animation Director" can sometimes refer to somebody who handles the technical aspect of animation while a director works out everything on storyboards.

Differences between the American and Japanese Models

In the United States, the terms animation director and supervising animator are sometimes used interchangeably, and in essence, they refer to the same thing. As they are usually called supervising animators in the American tradition, animation directors who work in the United States will henceforth be referred to by that term. However, one key difference does exist: under the classical Disney model of American animation, supervising animators directly oversee the animation of a single character. For example, Eric Goldberg was the supervising animator of the Genie in Aladdin, but he was not involved in the animation of any other major characters or sequences.

In a Japanese production, on the other hand, the animation director (Sakuga Kantoku or "Sakkan") oversees all characters, actions, and sequences, unless his or her duties are split among one or more other animation directors. The animation director in these sorts of productions is expected to supervise sequences, not characters, and often draws many of the key frame poses that are the basis for the creation of the rest of the scene. Because characters in a Japanese production are interchangeable between artists and are most often drawn by all the animation directors, the kind of specialized "character acting" found in American productions is rarely replicated or attempted. Instead, an emphasis on action and detail is the focus, especially in feature films. One of the most famous animation directors in Japan was Yoshifumi Kondō, who worked for Studio Ghibli and was considered by many to be one of the best animation artists in Japan.

However, the animator is divided into the character animator who mainly draws living things, such as characters and the machine animator who mainly draws inanimate objects, such as a robot, a car, and an airplane in Japan these days.

Mechanical animation directors are a group largely unique to anime. They oversee the animation of all objects which move under their own power, such as automobiles, tanks, and giant robots. Occasionally, they also animate large, non-human characters, such as monsters, dragons, and living machines. Even more frequently than in character animation, there is a high level of cross-over between mechanical designers and animation directors, and far more often, the mechanical animation directors can be required to animate effects, such as explosions or shell casings being ejected from weapons.

(Source Wikipedia)

Square of Monastiraki, Continue to Theseum..

 

 

 

The Caribbean Pirate Hector Barbossa..;)

Για τον Durrenmatt από το Στούντιο του Εσωθεάτρου!

Ο Friedrich Dürrenmatt (1921-1990), είναι ίσως ο σημαντικότερος γερμανόφωνος Ελβετός συγγραφέας μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο.
Γεννήθηκε στο Κονολφίνγκεν της Ελβετίας, κοντά στη Βέρνη, στις 5 Ιανουαρίου 1921. Αν και γιος προτεστάντη πάστορα, είχε μια κριτική στάση απέναντι στη θρησκεία, και συνήθιζε να λέει: «είμαι προτεστάντης, οπότε διαμαρτύρομαι» (I am a protestant, so I protest). Ο παππούς του ήταν γνωστός πολιτικός, δημοσιογράφος, σατιριστής και ποιητής και τον ενθάρρυνε ιδιαίτερα στην συγγραφική του καριέρα. Ο Ντύρενματ έγραψε: «Ο παππούς μου πήγε κάποτε στη φυλακή για 10 μέρες εξαιτίας ενός ποιήματος που είχε γράψει· σε μένα προς το παρόν, δεν έγινε τέτοια τιμή».
Ο νεαρός Ντύρενματ δεν ολοκλήρωσε ποτέ τις ακαδημαϊκές σπουδές φιλοσοφίας, λογοτεχνίας και θεολογίας· αντ’ αυτού προτίμησε να ασχοληθεί με τη συγγραφή. Το πρώτο του θεατρικό έργο «Είναι γραμμένο» (Es steht geschrieben), μια σάτιρα εμφανώς επηρεασμένη από τον Αριστοφάνη, δημοσιεύεται το 1947 και κάνει πρεμιέρα στη Ζυρίχη, τον ίδιο χρόνο. Από το 1952 και για το υπόλοιπο του βίου του, ζει στο Νοϊσάτελ και την ίδια χρονιά κάνει την πρώτη του μεγάλη επιτυχία,  τον «γάμο του κ. Μισσισσιπή» (Die Ehe des Herrn Mississippi). Η διεθνής καταξίωση, ωστόσο, έρχεται το 1956, σε ηλικία 35 ετών, με το έργο «Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας» (Der Besuch der alten Dame) –το οποίο μεταφράζεται σε 40 γλώσσες, παίζεται στο Broadway, και γυρίζεται κινηματογραφική ταινία με την Ingrid Bergman και τον Antony Quinn. Έκτοτε, ο Ντύρενματ σημειώνει αρκετές συγγραφικές επιτυχίες αλλά και κάποιες αποτυχίες, χωρίς να πτοείται αφού είχε την πεποίθηση ότι: «πολλές φορές οι αποτυχίες ενός συγγραφέα είναι εξίσου αποκαλυπτικές γι αυτόν, όσο και τα αριστουργήματά  του». Ο Ντύρενματ εκτός του ότι γράφει πολλά θεατρικά έργα, έχει την τάση να «ρετουσάρει»  τα έργα του και κάποτε να τα συνοδεύει από σχολιασμούς, που ενίοτε προκαλούν περισσότερο πάταγο κι από τα ίδια τα έργα. Ιστορικά έχουν μείνει τα 21 σημεία-σχόλια για το έργο του «οι Φυσικοί». (Die Physiker,1961) Αίσθηση άλλωστε προκαλεί και η πραγματεία του «Προβλήματα του Θεάτρου» (Theaterprobleme  1955). O Ντύρενματ πέραν των θεατρικών έργων, γράφει έργα για το ραδιόφωνο αλλά και «αστυνομικά» μυθιστορήματα, τα οποία αργότερα γυρίζονται σε φιλμ. Γνωστότερο: «Ο δικαστής και ο δήμιος του» (Der Richter und sein Henker, 1950). Επίσης, γράφει φιλοσοφικά δοκίμια και πολιτικά κείμενα. Για μια ορισμένη περίοδο της ζωής του, καταπιάνεται με την σκηνοθεσία και διασκευή κλασσικών κυρίως έργων όπως του Σαίξπηρ και του Στρίντμπεργκ.
       Ασχολείται και με τη ζωγραφική όπου το σημαντικότερο σύμβολό του είναι ο λαβύρινθος κι ο Μινώταυρος, σύμβολο της αγωνίας του ατόμου για ελευθερία και δικαιοσύνη.  Στα 60 του γενέθλια, είχε την τύχη να δει τα ως τότε «άπαντα» του να εκδίδονται σε 29 τόμους. Κατά την τελευταία δεκαετία της ζωής του τιμήθηκε με πολλά βραβεία και διακρίσεις, ενώ χρίστηκε επίτιμος διδάκτωρ σε πολλά πανεπιστήμια. Ο Ντύρενματ πεθαίνει από καρδιακή ανεπάρκεια, στις 14 Δεκεμβρίου του 1990, παραμένοντας δραστήριος και με δημόσια παρουσία και λόγο ως το τέλος.

Μια συνολική θεώρηση του έργου του Dürrenmatt

Όταν ξέσπασε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, ο Ντύρενματ ήταν 18 χρονών. Οι γερμανόφωνοι Ελβετοί της γενιάς του, ήταν οι μόνοι φορείς του γερμανικού πολιτισμού που δεν ήρθαν αντιμέτωποι με τον ζόφο του πολέμου κι ό,τι αυτό συνεπάγεται. Επιπλέον, ήταν οι μόνοι που δεν ένιωσαν την πίεση των ναζιστών κι έτσι διατήρησαν το πλεονέκτημα να κοινωνούν με την μεγάλη γερμανική παράδοση των Γκαίτε και Σίλλερ. Έτσι, τελειώνοντας ο πόλεμος ο Ντύρενματ μαζί με τον Μαξ Φρις και άλλους, ήταν από εκείνους που  έμελε να καλύψουν το κενό που προέκυψε στη Γερμανική σκηνή.
Στη διάρκεια των σπουδών του μελέτησε τους αρχαίους Έλληνες και Ρωμαίους τραγωδούς και τον Αριστοφάνη. Στη φιλοσοφία του, δέχτηκε επιδράσεις από τον εξπρεσιονιστή Γεώργιο Κάιζερ, τον Σοπενχάουερ και το Νίτσε αλλά κι από τον Πλάτωνα και τον Κίργκενγκαρντ. Αργότερα, κατά την εποχή συγγραφής των μεγάλων δοκιμίων, ανανέωσε τα φιλοσοφικά του ενδιαφέροντα διαβάζοντας Καντ, Έντιγκτον και Καρλ Πόππερ. 
Ο Ντύρενματ φλερτάριζε πάντα με τις αντιθέσεις. Έγραψε τραγικές κωμωδίες, «αστυνομικά» μυθιστορήματα -που τα χαρακτήριζε «αντι-ντεντεκτιβικά», μέχρι  και μια «ανιστόρητη ιστορία». Με αυτή την τελευταία φράση προσδιορίζει ως είδος, το έργο του «Ρωμύλος ο Μέγας».
Ο Ντύρενματ λοιπόν, κινείται από το λογικό στο παράδοξο, από τον πεσσιμισμό στην κωμική προσέγγιση. Πάντα αντιφατικός, πάντα  ανθρώπινος.
Από τον παππού του αποκόμισε τη γνώση ότι αν θες να γίνεις η βουκέντρα της πολιτείας σου, οφείλεις να  θέτεις τα σοβαρά ζητήματα μέσω μιας κωμικής φόρμας. Από εκεί, λοιπόν, ίσως προέρχεται η συνεχής συνδιαλλαγή ανάμεσα στο κωμικό και το τραγικό. Τα σημαντικά, μεταφέρονται επί σκηνής, σαν ένα παραβολικό παιχνίδι: ένα παιχνίδι, που ξαφνικά παίρνει την τραγική, τη «χειρότερη δυνατή» τροπή. Ο τραγικός του ήρωας θυμίζει κάτι από καρικατούρα ή από κλόουν. Κι έτσι, χαρακτηρίζεται ως ο εκφραστής της σύγχρονης τραγικωμωδίας.
Το θέατρο του είναι πολιτικό αλλά και βαθύτατα υπαρξιακό.  Διαποτίζεται από τον προβληματισμό για την δυνατότητα ιδεαλιστικής δράσης του ανθρώπου σε  έναν κόσμο-χάος, όπου ο Θεός αποσύρεται πίσω από τα αστέρια και η τυφλή μοίρα, η τύχη είναι η πραγματική κινητήριος δύναμη.

Είπαν γι’ αυτόν- Είπε αυτός…

Κάποιοι τον συνέκριναν με τον Κάφκα, επειδή στα έργα τους είναι κοινή η παρουσίαση του κόσμου σε αποδόμηση. Ωστόσο, η ματιά του Ντύρενματ ήταν πάντα πιο κωμική.
Με τον Μπρεχτ έχουν κοινά αλλά  και αντιθέσεις. Ο Ντύρενματ ασκεί κριτική στο στρατευμένο θέατρο του Μπρεχτ τονίζοντας πως:  «ένας συγγραφέας μπορεί να εκπληρώνει την υποχρέωση του αν είναι αναρχικός. Πρέπει να επιτίθεται , αλλά να μην στρατεύεται»

Αυτός που αντιμετωπίζει το παράδοξο, εκθέτει τον εαυτό του στην Πραγματικότητα.
(Από τα 21 σημεία για τους Φυσικούς,1962)

Η ελευθερία κάθε ατόμου δεν μπορεί παρά να είναι η ελευθερία του όλου.
(Για την ανοχή,1977)

Αν κάποιος σταθεί έξω από τον κόσμο, τότε δεν απειλείται πλέον. Αλλά δεν έχω ούτε το δικαίωμα ούτε τη δυνατότητα να είμαι ένας απ’ έξω αυτού του κόσμου. 
(Από τα προβλήματα του θεάτρου, 1955)

Θέα Τριών Κόσμων από το Στούντιο του Εσωθεάτρου!

Το θέατρο που πιστεύουμε

Το θέατρο, το αληθινό θέατρο, λέει όλη η εσωτερική φιλοσοφική παράδοση,  είναι ΘΕΑ ΤΡΙΩΝ ΚΟΣΜΩΝ. Ο θεατής μετέχει δηλαδή κατ’ ουσίαν, σε μια μυσταγωγία, κατά την οποία ΘΕΑΤΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ:
α. τον απτό υλικό κόσμο, που εμπίπτει των αισθήσεων και αποκαλείται «πραγματικότητα»
β. τον λεπτοφυέστερο συναισθηματικό-ψυχικό, που διαβιεί μεταξύ λόγου και δράσης και μένει στην μνήμη ως ζωηρή εντύπωση και
γ. τους ανωτέρους υπερβατικούς κόσμους, τους κόσμους της Όντως -κατά Πλάτωνα- Πραγματικότητας.
Η επικοινωνία μεταξύ σκηνής και πλατείας σ’ αυτές τις συνθήκες, καθίσταται ευκρινής, γιατί το κείμενο ερμηνεύεται από  ηθοποιούς ειδικά εκπαιδευμένους,  με δραματική συγκρότηση και ευαισθησία, ικανούς να ανασύρουν από το ψυχικό τους βάθος  πρωταρχικές αλήθειες, οι οποίες, «υλοποιούμενες» στην σκηνή, συγκινούν τους θεατές και ανυψώνουν τις ψυχές σε τέτοια επίπεδα ταύτισης, όπου θεατής, θεώμενος και θέαμα γίνονται Ένα.
Όταν επιτυγχάνεται αυτή η εσωτερική συγκινησιακή φόρτιση, απότοκη της θέασης των τριών κόσμων, τότε μόνον έχει συντελεστεί μια ουσιαστική δραματική πράξη. Οι θεατές αποκαθαίρονται και οι ηθοποιοί νιώθουν ευτυχή πληρότητα, αφού πέτυχαν να συντονιστούν με την ανώτερη έσω-ύπαρξή τους, καταθέτοντας υλικό από τα ψυχικά τους αποθέματα.
Το δε έργο, στον λόγο και στην δραματική του απόδοση, πρέπει να διαθέτει ουσία, αισθητική και μέτρο, κυρίως όμως μέγεθος.  Το ασήμαντο, το ευτελές, το ποταπό… πώς να συγκινήσουν; Το θέατρο οφείλει να τέρπει τις αισθήσεις των θεατών. Το ωραίο πρέπει να γεμίζει τα μάτια τους και ο λόγος να είναι γλυκύς -«ηδυσμένος», όπως λέει ο Αριστοτέλης στην Ποιητική, στον ορισμό του για την τραγωδία- και να έχει ρυθμό, εναλλαγές και μουσικότητα. Η κίνηση των ηθοποιών στον χώρο να είναι αρμονική, με μέτρο και χάρη και το σκηνικό, τα κοστούμια, οι φωτισμοί, οι ήχοι και η μουσική να συμβάλλουν στην προσφορά ενός άρτιου και υψηλής ποιότητας αισθητικού αποτελέσματος.
Το θέατρο που εμείς υπηρετούμε, έχει αλήθεια. Αποσκοπεί μεν στην αισθητική παρουσίαση του φαινόμενου αλλά ζητά να συλλάβει και το νοούμενο. Δεν μας ενδιαφέρει η φωτογραφική απεικόνιση μιας μίζερης «πραγματικότητας» αλλά το αιώνιο και συνεχές που είναι πίσω από τα πράγματα, που φωλιάζει ανάμεσα στις γραμμές του κειμένου και στις παύσεις του. Μας αφορά η Αλήθεια και όχι η περιγραφή της. Μας συγκινεί το θέατρο που από μία συγκεκριμένη κατάσταση σε δεδομένο τόπο και χρόνο, οδηγεί τον θεατή στο συμβολικό διαχρονικό επίπεδο και από εκεί, στο Αρχετυπικό, στο άχρονο Τώρα, στο Είναι, όπου νιώθει και συνειδητοποιεί την Αλήθεια και τον εαυτό του μέσα σε αυτήν, ως αιωνιότητα, συνείδηση και ευδαιμονία.  

Αυτό είναι το θέατρο: λούσιμο στο Απολλώνειο φως και εσωτερική βύθιση στην θεία Βακχική μανία. Έχοντας αυτές τις σκέψεις για οδηγό, κάνουμε θέατρο για την ψυχή μας –όπως έλεγε ο δάσκαλος Κάρολος Κουν- μα και για την ψυχή των θεατών.
Τάσος Προύσαλης

Το μεταφυσικό στοιχείο της μετά θάνατον ζωής στο θέατρο, από το Στούντιο του Εσωθεάτρου

Το φαινόμενο του θανάτου, καθώς αφορά όλα τα όντα στην όποια τους μορφή -μηδέ εξαιρουμένου του κόσμου της Ύλης- ήταν φυσικό να προσελκύσει και να απασχολήσει και τις τέσσερις εκδηλώσεις της ανθρώπινης ψυχοδιανόησης: θρησκεία, φιλοσοφία, επιστήμη και τέχνη. Στην αρχαιότητα, αυτές οι λειτουργίες δεν ήταν σαφώς διακριτές αλλά αλληλένδετες. Έτσι, έργα σαν τα Ορφικά και τη Θεογονία του Ησιόδου, τις Πουράνας και τις Ουπανισάδες ή το έπος του Γκιλγκαμές που δίδουν μια εικόνα του Κάτω κόσμου, είναι συνάμα θρησκευτικοφιλοσοφικά αλλά και σπάνιας λογοτεχνικής αξίας κείμενα.
          Πάντως, οι περιγραφές του Ομήρου στη Νέκυια της Οδύσσειας, όπου ο Οδυσσέας επισκέπτεται τον Κάτω Κόσμο είναι αυτές που ενέπνευσαν περισσότερο απ’ οτιδήποτε, τους κατοπινούς καλλιτέχνες.   
Στους Βατράχους του Αριστοφάνη το -405, περιγράφεται το ταξίδι στον Άδη προς αναζήτηση των τραγικών ποιητών ενώ αρκετά αργότερα ο Λουκιανός (2ος αι+), που τόσο έχει διασκευαστεί για το θέατρο, εκτυλίσσει τους «Νεκρικούς Διαλόγους» του, στο υποχθόνιο βασίλειο του Πλούτωνα.
Φτάνοντας στο Ελισαβετιανό θέατρο και τον Σαίξπηρ, διαπιστώνουμε πως το έργο του βρίθει από το μεταφυσικό στοιχείο και περιέχει πλήθος αναφορών για τη ζωή και το θάνατο όπως το περίφημο «Να ζει κανείς ή να μη ζει; Ιδού η απορία…» του Άμλετ. Από την άλλη, ο συγγραφέας Κρίστοφερ Μάρλοου στήνει το σκηνικό του  «Δόκτορος Φάουστους» στην κόλαση της μεταρρύθμισης των προτεσταντών και έτσι, αποσπά τον χαρακτηρισμό του βλάσφημου. 
Οι περισσότεροι σύγχρονοι θεατρικοί συγγραφείς που καταπιάνονται με το θέμα της ζωής μετά τον θάνατο, είναι συνήθως βαθύτατα επηρεασμένοι από τον ποιητή της Θείας Κωμωδίας Δάντη –και ειδικά από το τμήμα του έργου του που τιτλοφορείται «Κόλαση»-  αλλά και την Αινειάδα του λατίνου Βιργιλίου, που ο πρώτος θεωρούσε μέντορά του.
          Το θέμα του Ορφέα που κατέρχεται στον Άδη για να πάρει πίσω την αγαπημένη του Ευρυδίκη, συγκίνησε ανά τους αιώνες γλύπτες, μουσικούς, ζωγράφους αλλά και θεατρικούς συγγραφείς όπως για παράδειγμα, τον Ανούιγ. Παρόλ’ αυτά, το σημαντικότερο έργο του 20ου  αιώνα με φόντο τον άλλο κόσμο και την Κόλαση, είναι ένα έργο που έχει αγαπηθεί από το ελληνικό κοινό, το «Κεκλεισμένων των θυρών» του Ζαν Πωλ Σαρτρ, ο οποίος αναφέρει: «Η Κόλαση είναι οι άλλοι». Ένα ακόμη έργο που τοποθετείται ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο, στο εδώ και στο επέκεινα και παρουσιάστηκε πρόσφατα σε αθηναϊκή σκηνή είναι το «Ξενοδοχείο των δύο κόσμων» του Έρικ-Εμμάνουελ Σμίντ.
          Είναι αξιοσημείωτο ότι τα τελευταία είκοσι χρόνια εντείνεται  η παρουσία, κυρίως στη Μεγάλη Βρετανία, ενός ρεύματος θεατρικών συγγραφέων, οι οποίοι πραγματεύονται ζητήματα μεταφυσικά.
          Το μεταφυσικό στοιχείο στο θέατρο δεν περιορίζεται βέβαια μόνο στη θεματολογία. Αφορά αυτή καθ’ αυτή τη θεατρική πράξη όπως αναλύθηκε από το μεγάλο δάσκαλο Κωνσταντίνο Στανισλάβσκι. Ο Αρτώ, αργότερα, είναι εκείνος που αναφέρθηκε διεξοδικά στη «μεταφυσική στη   θεατρική δράση», θεωρώντας πως το θέατρο οφείλει να μην εγκλωβίζεται αποκλειστικά μες στο λόγο –όπως συμβαίνει κυρίως με το θέατρο στη Δύση- αλλά να επιδιώκει και να αναζητά διάφορες μορφές έκφρασης, προκειμένου να αποκαταστήσει την αρχέγονη λειτουργία του, τη θρησκευτική και μεταφυσική του πλευρά, που το συμφιλιώνει με το συμπαντικό γίγνεσθαι.

                   Έτσι λοιπόν, ενώ η μεταφυσική έχει εξοβελιστεί από το πλαίσιο της σύγχρονης φιλοσοφίας, φαίνεται πως ανθίζει μέσα στη τέχνη και στο θέατρο. Ας μην ξεχνούμε άλλωστε, πως το μεταφυσικό και το Ιερό βρίσκεται στη ρίζα και καταγωγή του θεάτρου, αφού αυτό αναδύθηκε μέσα από τα μυστήρια της Ελευσίνας  στην αρχαία Ελλάδα.

Moments Of Divine Embrace

Lyrics to "Moon River" from Breakfast at Tiffany's

Moon River, wider than a mile,
I'm crossing you in style some day.
Oh, dream maker, you heart breaker,
wherever you're going I'm going your way.
Two drifters off to see the world.
There's such a lot of world to see.
We're after the same rainbow's end
waiting 'round the bend,
my huckleberry friend,
Moon River and me.

My favorite Quote for 2013!

Characters & Reflections of Characters are displayed through their devotion to a sweet season, so they will philosophically lure among past, present and future!
Menelaos Gkikas

REM Losing my Religion Lyrics

Life is bigger
It's bigger than you
And you are not me
The lengths that I will go to
The distance in your eyes
Oh no, I've said too much
I set it up

That's me in the corner
That's me in the spotlight
Losing my religion
Trying to keep up with you
And I don't know if I can do it
Oh no I've said too much
I haven't said enough

I thought that I heard you laughing
I thought that I heard you sing
I think I thought I saw you try

Every whisper
Of every waking hour
I'm choosing my confessions
Trying to keep an eye on you
Like a hurt lost and blinded fool
Oh no, I've said too much
I set it up

Consider this
The hint of the century
Consider this
The slip that brought me
To my knees failed
What if all these fantasies
Come flailing around
Now I've said too much

I thought that I heard you laughing
I thought that I heard you sing
I think I thought I saw you try

But that was just a dream
That was just a dream

That's me in the corner
That's me in the spotlight
Losing my religion
Trying to keep up with you
And I don't know if I can do it
Oh no I've said too much
I haven't said enough

I thought that I heard you laughing
I thought that I heard you sing
I think I thought I saw you try

But that was just a dream, try, cry, why, try
That was just a dream, just a dream, just a dream
Dream

Alizee, La Isla Bonita!

(Spoken:)
Como podria ser verdad

Last night I dreamt of san pedro 
Just like I'd never gone, I knew the song
A young girl with eyes like the desert
It all seems like yesterday, not far away

Chorus:
Tropical the island breeze
All of nature wild and free
This is where I long to be
La isla bonita
And when the samba played
The sun would set so high
Ring through my ears and sting my eyes
Your Spanish lullaby

I fell in love with San Pedro
Warm wind carried on the sea, he called to me
Te dijo te amo
I prayed that the days would last
They went so fast

(Chorus)

I want to be where the sun warms the sky
When it's time for siesta you can watch them go by
Beautiful faces, no cares in this world
Where a girl loves a boy, and a boy loves a girl

Last night I dreamt of San Pedro
It all seems like yesterday, not far away

(Chorus)

Ta-la-ta-ta-taa

(Chorus)

La-la-la-la-la-la-laaa
Te dijo te amo
La-la-la-la-la-la-laaa
Spoken: El dijo que te ama

Pa-pa-la-pa-pa pa-pa-pa-pahaaa
Aha, aha-ahaaa
La isla bonita
Ahaa, aha-ahaaa...

Ανεβαίνοντας ψηλά στο Κάστρο, στο Γουλά!!

Ανώτερα Μαθηματικά!!!

Ας ξεκινήσουμε από την πολυπλοκότητα των μαθηματικών κειμένων που κατά βάση αρχίζει να αποκτάει πολυσχιδή βάση. Στο άρθρο αυτό θα περιγράψουμε αναλυτικά έναν εκτενή κατάλογο μαθηματικών τελεστών και αναλύσεων με σκοπό την εξοικείωση αλλά και την περαιτέρω μελέτη αργότερα. Αρχικά το βιβλίο περιγράφει κάποια πράγματα για τους αριθμούς και τις ακολουθίες. Μαθαίνετε για τους φυσικούς, τους ακέραιους, τους ρητούς, τους άρρητους, τους αλγεβρικούς και τους υπερβατικούς, τους πραγματικούς αλλά και τους μιγαδικούς, στοιχειώδη θεωρήματα για φράγματα και ανισότητες, βασική άλγεβρα αλλά και θεματικές περιπτώσεις νομοτέλειας. Άλγεβρα ορίων στις ακολουθίες, άλγεβρα με ακολουθίες αλλά και την έννοια της ακολουθίας την συναντάτε μαζί με το κριτήριο σύγκλισης Cauchy στο οποίο μέσα από κάποιους δείκτες p,q μπορείτε να γνωρίζετε τη σύγκλιση χωρίς να γνωρίζετε το όριο. Ορίζετε τον αριθμό Euler μέσα από ένα άπειρο όριο και άξια λόγου στα κεφάλαια αυτά είναι η έννοια της μαθηματικής επαγωγής. Στη συνέχεια γίνεται μία βασική τοποθέτηση στις συναρτήσεις, τα όρια, τη συνέχεια συναρτήσεων, πολυωνυμικές και αλγεβρικές συναρτήσεις, υπερβατικές συναρτήσεις, αντίστροφη συνάρτηση αλλά και υπερβολικές τριγωνομετρικές, την έννοια της παραγώγου αλλά και τα διαφορικά, την αλυσίδα Leibniz αλλά και τη διαφόριση σύνθετων συναρτήσεων. Ακολουθούν το θεώρημα Rolle, το θεώρημα μέσης τιμής αλλά και το γενικευμένο θεώρημα μέσης τιμής του Cauchy που ορίζει το πηλίκο παραγώγων δύο συναρτήσεων σε σημείο ξ ως πηλίκο μεταβολών. Οι κανόνες L' Hospital, οι κανόνες παραγώγισης, τα σχετικά ακρότατα σημεία αλλά και τα σημεία καμπής, τα ακρότατα με χρήση μεγαλύτερων παραγώγων, η έννοια και οι ιδιότητες του ορισμένου ολοκληρώματος αλλά και η σύνδεση διαφορικού και ολοκληρωτικού λογισμού, είναι διάφορα από τα θέματα ανάλυσης. ολοκληρώματα βασικών συναρτήσεων, ολοκλήρωση κατά παράγοντες, ολοκλήρωση με αλλαγή μεταβλητής, μήκος τόξου, υπολογισμός εμβαδών αλλά και όγκοι εκ περιστροφής με τη μέθοδο του δίσκου και τη μέθοδο του κέλυφους ανάλογα με τον άξονα περιστροφής μας εισάγουν στα βασικά θέματα και στα πρώτα θεμέλια του μαθηματικού λογισμού. Μέχρι τώρα θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα παραπάνω είναι μία αναλυτική θεματολογία εισαγωγής στο πανεπιστήμιο, αναφορικά πάντοτε με το θέμα ανάλυση.

Στη συνέχεια ακολουθεί ο διαφορικός λογισμός σε συναρτήσεις πολλών μεταβλητών όπου εκεί γίνεται εισαγωγή του γοτθικού συμβόλου της μερικής παραγώγου και στην περίπτωση αυτή ο υπολογισμός διαφορικών έχει πολύ μεγάλη σημασία. Έχει σημασία η αναλυτική θεμελίωση και τα θεωρήματα για διαφορικά στο λογισμό συναρτήσεων πολλών μεταβλητών, ακόμα και η διαφοροποίηση του συμβόλου παραγώγισης ανάλογα με το πόσες μεταβλητές συμμετέχουν στη σύνθετη συνάρτηση εσωτερικά, δηλαδή η διαφόριση σύνθετων συναρτήσεων. Πολύ μεγάλη σημασία για κάποιες σχέσεις που αποδεικνύονταν ερήμιν μας στο λύκειο είναι το θεωρήματα του Euler για ομογενείς συναρτήσεις με χρήση του βαθμού ομογένειας. Σημαντικό άλμα στην περίπτωση αυτή αποτελούν οι πλεγμένες συναρτήσεις, η έννοια της Ιακωβιανής δηλαδή της Jacobian συναρτησιακής ορίζουσας αλλά και ο υπολογισμός μερικών παραγώγων σε πλεγμένες συναρτησιακές μεταβλητές με χρήση Ιακωβιανών. Πολλές φορές μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμο το να κατασκευάσετε εσείς την πεπλεγμένη μορφή και στη συνέχεια να ενδιαφερθείτε για τη μερική παράγωγο μίας μεταβλητής. Εντυπωσιακά αποτελέσματα δημιουργεί η εισαγωγή στο διανυσματικό λογισμό, τη βασική άλγεβρα αλλά και τα θεμέλια της διανυσματικής ανάλυσης. Μαθαίνετε για το εσωτερικό αριθμητικό γινόμενο, το εξωτερικό διανυσματικό γινόμενο, την αξιωματική προσέγγιση της διανυσματικής ανάλυσης και γίνεται εισαγωγή στις διανυσματικές συναρτήσεις με την έννοια των αριθμητικών και διανυσματικών πεδίων. Η έννοια των αριθμητικών και διανυσματικών πεδίων, τα θεμέλια του διανυσματικού λογισμού αλλά και κάποιοι βασικοί διανυσματικοί τελεστές αποκτούν θεμέλια σημασία στη φυσική. Μαθαίνετε για την έννοια του τελεστή ανάδελτα και μέσω αυτού την κλίση, την απόκλιση, την περιστροφή, τη Λαπλασιανή αριθμητικού πεδίου δηλαδή το ανάδελτα τετράγωνο αλλά και τον τελεστή Λαπλάς ως διαφορικό διανυσματικής συνάρτησης. Τα όρια, η συνέχεια και η παράγωγος διανυσματικών συναρτήσεων ουσιαστικά επεκτείνουν τη διανυσματική ανάλυση σε ουσιαστικά θέματα ανώτερων μαθηματικών που κάνουν χρήση διαφορικών, παραγώγων και ορίων.

Σημαντικό και βασικό θέμα στη διανυσματική ανάλυση και κατεπέκταση στη φυσική είναι οι τύποι που αφορούν το ανάδελτα, δηλαδή το ανάποδο Δέλτα. Ακόμα μεγαλύτερη σημασία αλλά και ανάγκη ειδικής μελέτης στο διανυσματικό λογισμό αποκτούν τα συστήματα συντενταγμένων. Εκεί μαθαίνετε να υπολογίζετε την κλίση, την απόκλιση, την περιστροφή αλλά και τη Λαπλασιανή σε ορθογώνιες καμπυλόγραμμες συντεταγμένες, στις ειδικές περιπτώσεις σφαιρικών συντεταγμένων και κυλινδρικών συντεταγμένων και έγκειται σε εσάς η επέκταση σε άλλα συστήματα συντεταγμένων όπως ελλειπτικά συστήματα αναφοράς, υπερβολικά και παραβολικά συστήματα αναφοράς και γενικά ένα οποιοδήποτε σύστημα αναφοράς του οποίου γνωρίζετε το γεωμετρικό τόπο. Στη συνέχεια με βασική χρήση του διανυσματικού λογισμού και του διαφορικού λόγισμού προχωράτε σε εφαρμογές μερικών παραγώγων όπως τον υπολογισμό της εξίσωσης επιπέδου εφαπτόμενο σε επιφάνεια, τον υπολογισμό της εξίσωσης ευθείας κάθετης σε επιφάνεια αλλά και την εξίσωση ευθείας εφαπτόμενης σε καμπύλη με χρήση Ιακωβιανών στους παρονομαστές. Σημαντικό βήμα και νέο λογισμό αποτελεί η διαφόριση και ολοκλήρωση παραμετρικού ολοκληρώματος, που στην περίπτωση της ολοκλήρωσης αφήνει υπόνοιες πολλαπλών ολοκληρωμάτων. Σημαντικό θέμα που εμείς το διδαχτήκαμε στα οικονομικά στο πανεπιστήμιο είναι η μέθοδος των πολλαπλασιαστών Lagrange για μέγιστα και ελάχιστα που τώρα καλύπτεται μόνο ως προς την αναγκαίες συνθήκες, όμως τα ακρότατα συναρτήσεων είναι θέμα βελτιστοποίησης. Τα διπλά ολοκληρώματα, τα διαδοχικά ολοκληρώματα αλλά και τα τριπλά ολοκληρώματα προεκτείνουν ακόμα περισσότερο τη θεωρία ολοκληρωμάτων και αργότερα μαθαίνετε για τα επικαμπύλια ολοκληρώματα αλλά και τα επιφανειακά ολοκληρώματα. Σημαντικό βήμα για θεωρήματα αποτελούν τα επικαμπύλια ολοκληρώματα κατά κλειστή καμπύλη που συμβολίζονται με το σύμβολο του ολοκληρώματος με ένα κυκλάκι στο κέντρο. Το θεώρημα Green στο επίπεδο, το θεώρημα Gauss, το θεώρημα Stokes είναι βασικά για τη θεωρία των νέων μορφών ολοκληρωμάτων. Ουσιαστικά μετατρέπετε ένα επικαμπύλιο κλειστό ολοκλήρωμα σε ολοκλήρωμα τόπου εναλλάσοντας τις μεταβλητές των μερικών παραγώγων, μετατρέπεται ολοκλήρωμα όγκου σε ολοκλήρωμα χώρου με συνημίτονα κατεύθυνσης αλλά και ένα διπλό ολοκλήρωμα διανυσματικού πεδίου σε τμήμα επιφάνειας σε επικαμπύλιο κλειστό ολοκλήρωμα σε απλή κλειστή καμπύλη που περικλείει το τμήμα επιφάνειας.

Στη συνέχεια ακολουθούν οι άπειρες σειρές και οι δυναμοσειρές, κάποιες βασικές σειρές συναρτήσεων που ουσιαστικά μετασχηματίζουν τη συνάρτηση σε άθροισμα απείρων όρων, τη συνάρτηση Bessel που ορίζεται με δυναμοσειρά ως λύση της διαφορικής εξίσωσης Bessel, άπειρες σειρές με μιγαδικούς όρους και απειρογινόμενα με χρήση του συμβόλου Π αντί του συμβόλου Σ και ακολουθούν τα γενικευμένα ολοκληρώματα 1ου-2ου-3ου είδους όπου κάποιο από τα όρια ολοκλήρωσης ή και τα δύο είναι άπειρο και αυτό ισοδυναμεί με το άπειρο όριο του κατά άκρου συναρτησιακού ολοκληρώματος. Καλό είναι να θυμάστε πως ένα ολοκλήρωμα από μείον άπειρο έως άπειρο δεν ταυτίζει τα δύο όρια, μία στο άπειρο και μία στο μείον άπειρο, τα δύο όρια είναι ξεχωριστά. Πολύ σημαντικός ο μετασχηματισμός Laplace συναρτήσεων, τα γενικευμένα πολλαπλά ολοκληρώματα, για παράδειγμα ένα διπλό ολοκλήρωμα από μείον άπειρο έως άπειρο και στις δύο περιπτώσεις και συνέχεια έχουν οι καταπληκτικές σειρές Fourier που εκφράζονται ως δυναμοσειρά κυματοσυνάρτησης στην οποία πρέπει να υπολογίσετε τους τριγωνομετρικούς συντελεστές που πρόκειται για ολοκληρώματα άλλοτε με πραγματικά όρια ολοκλήρωσης και στην περίπτωση των ολοκληρωμάτων Fourier έχουμε άπειρα όρια ολοκλήρωσης. Στις συναρτήσεις Fourier σημαντικός είναι ο μιγαδικός συμβολισμός τους. Η διαφόριση και η ολοκλήρωση σειρών Fourier με τον τελεστή να μπαίνει μέσα στη δυναμοσειρά αλλά και οι συναρτήσεις Γάμμα και Βήτα καθώς και ο μετασχηματισμός Fourier είναι κάποια επόμενα θέματα μαζί με κάποιες πολύτιμες ιδιότητες των συναρτήσεων Γάμμα και Βήτα που χρησιμεύουν και στον υπολογισμό ολοκληρωμάτων. Στην πραγματικότητα διαθέτω ένα καταπληκτικό Mathematics Handook for Science & Engineering αλλά και πολύ εύχρηστα βιβλία ώστε ακριβώς όπως στο Handbook να διαθέτεις έναν ανοιχτό κατάλογο όλων των μαθηματικών προτύπων που απλά δεν θυμάσαι εκείνη τη στιγμή απέξω και μάλιστα τη στιγμή που το Handbook όπως και η σειρά Schaum καλύπτουν πραγματικά προχωρημένα θέματα.

Περνάμε στην έννοια των κβαντικών υπολογιστών που πολύ καλά θα πείτε πως η καθεαυτό τεχνολογία για τους επιστήμονες φαντάζει ουτοπία και πραγματική χίμαιρα, δίνοντας όμως άφθονο έδαφος και πραγματικό όραμα στην ιδέα του κβαντικού υπολογιστή με την έννοια της προσομοίωσης, λογισμικό, εγκαταστάσεις. Κυβερνητική και νέα φυσική, θεωρία συστημάτων, θεωρία ελέγχου, θεωρία καταστροφής, γενετικοί αλγόριθμοι και πληθυσμιακά μοντέλα, λογικά δίκτυα και το κβαντικό σύμπαν είναι κάποια από τα θέματα ενδιαφέροντος. Στην πραγματικότητα ο κβαντικός υπολογιστής αψηφά την κοινή λογική και στην περίπτωση της τεχνολογίας Hardware και όχι της φιλόδοξης και ρομαντικής προσομοίωσης, οι επιστήμονές μας υποστηρίζουν ότι βρίσκεται στο λυκόφως. Μπορεί να λέτε πως στον κβαντικό υπολογιστή θα μπορούσε να μετρήσει η μαθηματική σχετικότητα και η κβαντομηχανική όμως με όρους προσομοίωσης περνάμε σε ένα νέο ζεύγος που για τους σκοπούς της πληροφορικής ονομάζεται κυβερνητική και κβαντική φυσική. Ακριβώς για να αναπτυχθεί το κομμάτι του ολοκληρωμένου υπολογιστικού συστήματος διότι δεν είναι μόνο τα κβαντικά φαινόμενα. σημαντικό ρόλο θα παίξει επίσης η στατιστική προσομοίωση, τα δυναμικά συστήματα, ο πρακτικός πλούτος της μη γραμμικής βελτιστοποίησης, τα μαθηματικά και το παιχνίδι της ζωής και αφήνουμε σε εσάς την ειδική μελέτη στη μαθηματική και μιγαδική ανάλυση ώστε να καταλάβετε πως η έννοια των μιγαδικών συναρτήσεων στα μαθηματικά όπου λαμβάνει μέρος και η φανταστική μονάδα (με τετραγωνικές ρίζες αρνητικών αριθμών) στηρίζεται στη μιγαδική πραγματικότητα του κόσμου. Σίγουρα έχουμε αναλύσει και πριν πως ο μαθηματικός πληθωρισμός στην πληθωριστική έκρηξη ουσιαστικά περιγράφει ένα νόμισμα δύο όψεων, πληθωρισμός-βαρύτητα. Αν πράγματι επιθυμείτε την πληθωριστική έκρηξη τη στιγμή που η πυκνότητα της ύλης στην πραγματικότητα ρουφάει το χωροχρόνο, τότε θα πρέπει ο μαθηματικός πληθωρισμός να υπερνικήσει τη βαρύτητα. Σημαντικό επίσης αλλά και ρομαντικό ενδιαφέρον έχει η θεωρία παράλληλων κόσμων αλλά και οι σκουληκότρυπες. Με μία σκουληκότρυπα, αν φανταστείτε ότι το επίπεδο του χωροχρόνου διπλώνει ώστε να σχηματιστούν δύο ανάστροφες μαύρες τρύπες, μπορείτε να ταξιδέψετε από το ένα στόμα στο άλλο, γνωρίζοντας πως μέσα στη σκουληκότρυπα θα χρειαστείτε λιγότερο χρόνο σε σχέση με την ταχύτητα του φωτός εξωτερικά της σκουληκότρυπας, τη στιγμή που το φώς μέσα στη σκουληκότρυπα υπερνικάει τον ταξιδιώτη.

Μέσα στο πνεύμα των ανεπτυγμένων τελεστών και της μαθηματικής έρευνας βρίσκεται και η ζωή στο σύμπαν μέσα από την εξίσωση Drake. Η εξίσωση Drake υπολογίζει τον αριθμό των πολιτισμών στο Σύμπαν με τους οποίους πιθανόν να ήταν δυνατή η επικοινωνία. Πρόκειται για μία βασική σειρά πολλαπλασιαστών όπου ξεκινάτε με τον ρυθμό αστρικών σχηματισμών στο γαλαξία, πολλαπλασιάζεται με το ποσοστό των αστεριών που έχουν πλανήτες, μετά με το ποσοστό των πλανητών που έχουν εν δυνάμει ζωή, μετά με το ποσοστό των πλανητών που έχουν πραγματικά τη δυνατότητα δημιουργίας ζωής, μετά με το ποσοστό των πολιτισμών που μπορούν να αναπτύξουν έξυπνη ζωή, μετά με το ποσοστό των πολιτισμών που μπορούν να αναπτύξουν τεχνολογία εκπομπής ανιχνεύσιμων σημάτων της ύπαρξής τους στο διάστημα και μετά με τη διάρκεια του χρόνου κατά την οποία τέτοιοι πολιτισμοί ουσιαστικά απελευθερώνουν τα σήματά τους. Αυτό που ίσως παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στον 21ο αιώνα είναι η σύνδεση του μαθηματικού προγραμματισμού με τη διαστημική βιομηχανία και την άμυνα. Μάθαμε ότι ο παγκόσμιος ιστός περιγράφεται μέσα από πρότυπα ρευστοδυναμικής. Τώρα μαθαίνουμε πως αποκτάει και χαρακτήρα τεχνητής νοημοσύνης. οι χώροι τα πεδία αλλά και οι μαθηματικοί τελεστές, είναι έννοιες με τις οποίες πρέπει να εξοικειωθείτε αν σας ενδιαφέρει πραγματικά η έρευνα. Αυτό που ίσως δεν έχουμε ακόμα συζητήσει είναι ποια είναι η σχέση μίας μαθηματικής μηχανής με την έννοια της ύλης και αντιύλης στο σύμπαν. Στην προσπάθειά τους οι επιστήμονες να υπολογίσουν την τροχιά κίνησης ενός ηλεκτρονίου κατέληξαν σε συμμετρικές λύσεις όπου έθεταν με καθοριστικό τρόπο την παρουσία αντιύλης, μέσα από τα λεγόμενα ποζιτρόνια δηλαδή τα θετικά ηλεκτρόνια. Αρχικά η βασική ερώτηση είχε ως εξής. εφόσον υπάρχουν τα αντίστοιχα αντισωμάτια γιατί να μην είναι δυνατή η συγκρότηση αντιστοιχείων και γενικότερα αντιύλης? Βεβαίως είναι εξαρχής γνωστό ότι δεν μπορεί να συνυπάρχει ύλη και αντιύλη, εφόσον η σύγκρουση σωματίου με το αντισωμάτιό του, επιφέρει τον εκμηδενισμό της μάζας τους και τη μετατροπή σε φωτεινή ενέργεια δηλαδή ακτινοβολία γάμμα. Σχετικά πρακτικά είναι τα φαινόμενα ύλης και αντιύλης στους κβαντικούς υπολογιστές αλλά και στις μηχανές αναζήτησης.

Μέσα από τη φυσική σκοπιά η σύγχρονη θεωρία χορδών είναι μία πιθανή εξήγηση για την απαρχή της θεωρίας των πάντων. Μέχρι σήμερα τα δομικά συστατικά της ύλης προσομοιάζονταν ως σημεία χωρίς διαστάσεις. Σύμφωνα με τη θεωρία χορδών, τα σημειακά αυτά δομικά συστατικά παίρνουν διαστάσεις και προσομοιάζονται με χορδές. το ερώτημα που εξαρχής διατυπώθηκε ήταν το εξής. Γιατί αν τα σωμάτια θεωρούνται χορδές, δεν μπορούμε μέχρι σήμερα να τα αντιληφθούμε? Για να γίνει αντιληπτή μία χορδή πρέπει να πάλλεται και για να πάλλεται πρέπει να βρίσκεται σε μεγάλη ενεργειακή κατάσταση, σχεδόν συγκρίσιμη με αυτή των πρώτων στιγμών της δημιουργίας του Σύμπαντος. Οι ενέργειες όμως των σωματιδίων που παρατηρούμε είναι τόσο μικρές, ώστε αυτές να μπορούν να θεωρηθούν χορδές εν ηρεμία, δηλαδή χορδές χωρίς πρακτικά αντιληπτές διαστάσεις. Με το ίδιο σκεπτικό τα δικά μας πρότυπα μαθηματικής ύλης περιγράφονται μέσα από τυχαία συστήματα αναφοράς χωρίς να περιοριζόμαστε ως προς τις μικροσκοπικές ή μακροσκοπικές τους ιδιότητες, σίγουρα δε σκοπεύουμε να παράγουμε πραγματική ύλη στο δωμάτιο και έτσι τα πάντα μπορούν να λειτουργήσουν με πολύ καλή προσομοίωση. Χαίρομαι ιδιαίτερα που κάνω αυτό το βήμα σε καινούρια και προχωρημένα θέματα και εύχομαι σε όλους εσάς καλή συνέχεια...!!

The Wall Painting At My Room

Houston at the Night Sky!

Envisioning the World!!