70th Academy Awards 1997

Best Picture

    Titanic - James Cameron, Jon Landau
        As Good as It Gets - James L. Brooks
        The Full Monty - Uberto Pasolini
        Good Will Hunting - Lawrence Bender
        L.A. Confidential - Arnon Milchan

Best Director   

    James Cameron – Titanic
        Peter Cattaneo – The Full Monty
        Atom Egoyan – The Sweet Hereafter
        Curtis Hanson – L.A. Confidential
        Gus Van Sant – Good Will Hunting

Best Actor     Best Actress

    Jack Nicholson – As Good as It Gets
        Matt Damon – Good Will Hunting
        Robert Duvall – The Apostle
        Peter Fonda – Ulee's Gold
        Dustin Hoffman – Wag the Dog

    Helen Hunt – As Good as It Gets
        Helena Bonham Carter – The Wings of the Dove
        Julie Christie – Afterglow
        Judi Dench – Mrs. Brown
        Kate Winslet – Titanic

Best Supporting Actor     Best Supporting Actress

    Robin Williams – Good Will Hunting
        Robert Forster – Jackie Brown
        Anthony Hopkins – Amistad
        Greg Kinnear – As Good as It Gets
        Burt Reynolds – Boogie Nights

    Kim Basinger – L.A. Confidential
        Joan Cusack – In & Out
        Minnie Driver – Good Will Hunting
        Julianne Moore – Boogie Nights
        Gloria Stuart – Titanic

Best Original Screenplay     Best Adapted Screenplay

    Good Will Hunting – Matt Damon and Ben Affleck
        As Good as It Gets – Mark Andrus and James L. Brooks
        Deconstructing Harry – Woody Allen
        The Full Monty – Simon Beaufoy
        Boogie Nights – Paul Thomas Anderson

    L.A. Confidential – Brian Helgeland and Curtis Hanson
        Donnie Brasco – Paul Attanasio
        The Sweet Hereafter – Atom Egoyan
        Wag the Dog – David Mamet and Hilary Henkin
        The Wings of the Dove – Hossein Amini

Best Foreign Language Film     Best Original Song

    Karakter (Netherlands)
        Beyond Silence (Germany)
        Four Days in September (Brazil)
        Secrets of the Heart (Spain)
        The Thief (Russia)

    "My Heart Will Go On" from Titanic – Music by James Horner; Lyrics by Will Jennings
        "Journey to the Past" from Anastasia – Music by Stephen Flaherty; Lyrics by Lynn Ahrens
        "How Do I Live" from Con Air – Music and Lyrics by Diane Warren
        "Miss Misery" from Good Will Hunting – Music and Lyrics by Elliott Smith
        "Go the Distance" from Hercules – Music by Alan Menken; Lyrics by David Zippel

Best Documentary Feature     Best Documentary Short

    The Long Way Home – Rabbi Marvin Hier and Richard Trank
        4 Little Girls – Spike Lee and Sam Pollard
        Ayn Rand: A Sense of Life – Michael Paxton
        Colors Straight Up – Michèle Ohayon and Julia Schachter
        Waco: The Rules of Engagement – Dan Gifford and William Gazecki

    A Story of Healing – Donna Dewey and Carol Pasternak
        Alaska: Spirit of the Wild – George Casey and Paul Novros
        Amazon – Kieth Merrill and Jonathan Stern
        Family Video Diaries: Daughter of the Bride – Terri Randall
        Still Kicking: The Fabulous Palm Springs Follies – Mel Damski and Andrea Blaugrund

Best Live Action Short     Best Animated Short

    Visas and Virtue – Chris Tashima and Chris Donahue
        Dance Lexie Dance – Tim Loane
        It's Good to Talk – Roger Goldby and Barney Reisz
        Sweethearts? – Birger Larsen and Thomas Lydholm
        Wolfgang – Anders Thomas Jensen and Kim Magnusson

    Geri's Game – Jan Pinkava
        Famous Fred – Joanna Quinn
        The Old Lady and the Pigeons – Sylvain Chomet
        Redux Riding Hood – Steve Moore and Dan O’Shannon
        Rusalka – Alexander Petrov

Best Original Dramatic Score     Best Original Musical or Comedy Score

    Titanic – James Horner
        Good Will Hunting – Danny Elfman
        L.A. Confidential – Jerry Goldsmith
        Amistad – John Williams
        Kundun – Philip Glass

    The Full Monty – Anne Dudley
        Men in Black – Danny Elfman
        As Good as It Gets – Hans Zimmer
        My Best Friend's Wedding – James Newton Howard
        Anastasia – Stephen Flaherty, Lynn Ahrens and David Newman

Best Sound Editing     Best Sound Mixing

    Titanic – Tom Bellfort and Christopher Boyes
        Face/Off – Mark Stoeckinger and Per Hallberg
        The Fifth Element – Mark Mangini

    Titanic – Gary Rydstrom, Tom Johnson, Gary Summers and Mark Ulano
        Contact – Randy Thom, Tom Johnson, Dennis S. Sands and William B. Kaplan
        Air Force One – Paul Massey, Rick Kline, Doug Hemphill and Keith A. Wester
        Con Air – Kevin O'Connell, Greg P. Russell and Art Rochester
        L.A. Confidential – Andy Nelson, Anna Behlmer and Kirk Francis

Best Art Direction - Set Decoration     Best Cinematography

    Titanic – Peter Lamont and Michael D. Ford
        Men in Black – Bo Welch; Cheryl Carasik
        Kundun – Dante Ferretti; Francesca Lo Schiavo
        Gattaca – Jan Roelfs; Nancy Nye
        L.A. Confidential – Jeannine Oppewall; Jay Hart

    Titanic – Russell Carpenter
        L.A. Confidential – Dante Spinotti
        The Wings of the Dove – Eduardo Serra
        Amistad – Janusz Kamiński
        Kundun – Roger Deakins

Best Makeup     Best Costume Design

    Men in Black – Rick Baker and David LeRoy Anderson
        Mrs. Brown – Lisa Westcott, Veronica Brebner and Beverley Binda
        Titanic – Tina Earnshaw, Greg Cannom and Simon Thompson

    Titanic – Deborah Lynn Scott
        Kundun – Dante Ferretti
        Oscar and Lucinda – Janet Patterson
        Amistad – Ruth E. Carter
        The Wings of the Dove – Sandy Powell

Best Film Editing     Best Visual Effects

    Titanic – Conrad Buff, James Cameron and Richard A. Harris
        L.A. Confidential – Peter Honess
        Good Will Hunting – Pietro Scalia
        Air Force One – Richard Francis-Bruce
        As Good as It Gets – Richard Marks

    Titanic – Robert Legato, Mark A. Lasoff, Thomas L. Fisher and Michael Kanfer
        The Lost World: Jurassic Park – Dennis Muren, Stan Winston, Randal Dutra and Michael Lantieri
        Starship Troopers – Phil Tippett, Scott Anderson, Alec Gillis and John Richardson

Academy Honorary Award

    Stanley Donen

Gordon E. Sawyer Award

    Don Iwerks

Scientific and Technical Award

    Gunnar P. Michelson

(Source Wikipedia)

Φωτογραφίες από την Piazza Duomo προς Μοναστηράκι

Tips, Hints, Stories of All about Animation Directors!

An animation director is the director in charge of all aspects of the animation process during the production of an animated film or animated segment for a live-action film. This may include directing the character design, background animation, and any other aspect of animation.

The role is not the same as the director of an animated film.

"Animation Director" can sometimes refer to somebody who handles the technical aspect of animation while a director works out everything on storyboards.

Differences between the American and Japanese Models

In the United States, the terms animation director and supervising animator are sometimes used interchangeably, and in essence, they refer to the same thing. As they are usually called supervising animators in the American tradition, animation directors who work in the United States will henceforth be referred to by that term. However, one key difference does exist: under the classical Disney model of American animation, supervising animators directly oversee the animation of a single character. For example, Eric Goldberg was the supervising animator of the Genie in Aladdin, but he was not involved in the animation of any other major characters or sequences.

In a Japanese production, on the other hand, the animation director (Sakuga Kantoku or "Sakkan") oversees all characters, actions, and sequences, unless his or her duties are split among one or more other animation directors. The animation director in these sorts of productions is expected to supervise sequences, not characters, and often draws many of the key frame poses that are the basis for the creation of the rest of the scene. Because characters in a Japanese production are interchangeable between artists and are most often drawn by all the animation directors, the kind of specialized "character acting" found in American productions is rarely replicated or attempted. Instead, an emphasis on action and detail is the focus, especially in feature films. One of the most famous animation directors in Japan was Yoshifumi Kondō, who worked for Studio Ghibli and was considered by many to be one of the best animation artists in Japan.

However, the animator is divided into the character animator who mainly draws living things, such as characters and the machine animator who mainly draws inanimate objects, such as a robot, a car, and an airplane in Japan these days.

Mechanical animation directors are a group largely unique to anime. They oversee the animation of all objects which move under their own power, such as automobiles, tanks, and giant robots. Occasionally, they also animate large, non-human characters, such as monsters, dragons, and living machines. Even more frequently than in character animation, there is a high level of cross-over between mechanical designers and animation directors, and far more often, the mechanical animation directors can be required to animate effects, such as explosions or shell casings being ejected from weapons.

(Source Wikipedia)

Square of Monastiraki, Continue to Theseum..

 

 

 

The Caribbean Pirate Hector Barbossa..;)

Για τον Durrenmatt από το Στούντιο του Εσωθεάτρου!

Ο Friedrich Dürrenmatt (1921-1990), είναι ίσως ο σημαντικότερος γερμανόφωνος Ελβετός συγγραφέας μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο.
Γεννήθηκε στο Κονολφίνγκεν της Ελβετίας, κοντά στη Βέρνη, στις 5 Ιανουαρίου 1921. Αν και γιος προτεστάντη πάστορα, είχε μια κριτική στάση απέναντι στη θρησκεία, και συνήθιζε να λέει: «είμαι προτεστάντης, οπότε διαμαρτύρομαι» (I am a protestant, so I protest). Ο παππούς του ήταν γνωστός πολιτικός, δημοσιογράφος, σατιριστής και ποιητής και τον ενθάρρυνε ιδιαίτερα στην συγγραφική του καριέρα. Ο Ντύρενματ έγραψε: «Ο παππούς μου πήγε κάποτε στη φυλακή για 10 μέρες εξαιτίας ενός ποιήματος που είχε γράψει· σε μένα προς το παρόν, δεν έγινε τέτοια τιμή».
Ο νεαρός Ντύρενματ δεν ολοκλήρωσε ποτέ τις ακαδημαϊκές σπουδές φιλοσοφίας, λογοτεχνίας και θεολογίας· αντ’ αυτού προτίμησε να ασχοληθεί με τη συγγραφή. Το πρώτο του θεατρικό έργο «Είναι γραμμένο» (Es steht geschrieben), μια σάτιρα εμφανώς επηρεασμένη από τον Αριστοφάνη, δημοσιεύεται το 1947 και κάνει πρεμιέρα στη Ζυρίχη, τον ίδιο χρόνο. Από το 1952 και για το υπόλοιπο του βίου του, ζει στο Νοϊσάτελ και την ίδια χρονιά κάνει την πρώτη του μεγάλη επιτυχία,  τον «γάμο του κ. Μισσισσιπή» (Die Ehe des Herrn Mississippi). Η διεθνής καταξίωση, ωστόσο, έρχεται το 1956, σε ηλικία 35 ετών, με το έργο «Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας» (Der Besuch der alten Dame) –το οποίο μεταφράζεται σε 40 γλώσσες, παίζεται στο Broadway, και γυρίζεται κινηματογραφική ταινία με την Ingrid Bergman και τον Antony Quinn. Έκτοτε, ο Ντύρενματ σημειώνει αρκετές συγγραφικές επιτυχίες αλλά και κάποιες αποτυχίες, χωρίς να πτοείται αφού είχε την πεποίθηση ότι: «πολλές φορές οι αποτυχίες ενός συγγραφέα είναι εξίσου αποκαλυπτικές γι αυτόν, όσο και τα αριστουργήματά  του». Ο Ντύρενματ εκτός του ότι γράφει πολλά θεατρικά έργα, έχει την τάση να «ρετουσάρει»  τα έργα του και κάποτε να τα συνοδεύει από σχολιασμούς, που ενίοτε προκαλούν περισσότερο πάταγο κι από τα ίδια τα έργα. Ιστορικά έχουν μείνει τα 21 σημεία-σχόλια για το έργο του «οι Φυσικοί». (Die Physiker,1961) Αίσθηση άλλωστε προκαλεί και η πραγματεία του «Προβλήματα του Θεάτρου» (Theaterprobleme  1955). O Ντύρενματ πέραν των θεατρικών έργων, γράφει έργα για το ραδιόφωνο αλλά και «αστυνομικά» μυθιστορήματα, τα οποία αργότερα γυρίζονται σε φιλμ. Γνωστότερο: «Ο δικαστής και ο δήμιος του» (Der Richter und sein Henker, 1950). Επίσης, γράφει φιλοσοφικά δοκίμια και πολιτικά κείμενα. Για μια ορισμένη περίοδο της ζωής του, καταπιάνεται με την σκηνοθεσία και διασκευή κλασσικών κυρίως έργων όπως του Σαίξπηρ και του Στρίντμπεργκ.
       Ασχολείται και με τη ζωγραφική όπου το σημαντικότερο σύμβολό του είναι ο λαβύρινθος κι ο Μινώταυρος, σύμβολο της αγωνίας του ατόμου για ελευθερία και δικαιοσύνη.  Στα 60 του γενέθλια, είχε την τύχη να δει τα ως τότε «άπαντα» του να εκδίδονται σε 29 τόμους. Κατά την τελευταία δεκαετία της ζωής του τιμήθηκε με πολλά βραβεία και διακρίσεις, ενώ χρίστηκε επίτιμος διδάκτωρ σε πολλά πανεπιστήμια. Ο Ντύρενματ πεθαίνει από καρδιακή ανεπάρκεια, στις 14 Δεκεμβρίου του 1990, παραμένοντας δραστήριος και με δημόσια παρουσία και λόγο ως το τέλος.

Μια συνολική θεώρηση του έργου του Dürrenmatt

Όταν ξέσπασε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, ο Ντύρενματ ήταν 18 χρονών. Οι γερμανόφωνοι Ελβετοί της γενιάς του, ήταν οι μόνοι φορείς του γερμανικού πολιτισμού που δεν ήρθαν αντιμέτωποι με τον ζόφο του πολέμου κι ό,τι αυτό συνεπάγεται. Επιπλέον, ήταν οι μόνοι που δεν ένιωσαν την πίεση των ναζιστών κι έτσι διατήρησαν το πλεονέκτημα να κοινωνούν με την μεγάλη γερμανική παράδοση των Γκαίτε και Σίλλερ. Έτσι, τελειώνοντας ο πόλεμος ο Ντύρενματ μαζί με τον Μαξ Φρις και άλλους, ήταν από εκείνους που  έμελε να καλύψουν το κενό που προέκυψε στη Γερμανική σκηνή.
Στη διάρκεια των σπουδών του μελέτησε τους αρχαίους Έλληνες και Ρωμαίους τραγωδούς και τον Αριστοφάνη. Στη φιλοσοφία του, δέχτηκε επιδράσεις από τον εξπρεσιονιστή Γεώργιο Κάιζερ, τον Σοπενχάουερ και το Νίτσε αλλά κι από τον Πλάτωνα και τον Κίργκενγκαρντ. Αργότερα, κατά την εποχή συγγραφής των μεγάλων δοκιμίων, ανανέωσε τα φιλοσοφικά του ενδιαφέροντα διαβάζοντας Καντ, Έντιγκτον και Καρλ Πόππερ. 
Ο Ντύρενματ φλερτάριζε πάντα με τις αντιθέσεις. Έγραψε τραγικές κωμωδίες, «αστυνομικά» μυθιστορήματα -που τα χαρακτήριζε «αντι-ντεντεκτιβικά», μέχρι  και μια «ανιστόρητη ιστορία». Με αυτή την τελευταία φράση προσδιορίζει ως είδος, το έργο του «Ρωμύλος ο Μέγας».
Ο Ντύρενματ λοιπόν, κινείται από το λογικό στο παράδοξο, από τον πεσσιμισμό στην κωμική προσέγγιση. Πάντα αντιφατικός, πάντα  ανθρώπινος.
Από τον παππού του αποκόμισε τη γνώση ότι αν θες να γίνεις η βουκέντρα της πολιτείας σου, οφείλεις να  θέτεις τα σοβαρά ζητήματα μέσω μιας κωμικής φόρμας. Από εκεί, λοιπόν, ίσως προέρχεται η συνεχής συνδιαλλαγή ανάμεσα στο κωμικό και το τραγικό. Τα σημαντικά, μεταφέρονται επί σκηνής, σαν ένα παραβολικό παιχνίδι: ένα παιχνίδι, που ξαφνικά παίρνει την τραγική, τη «χειρότερη δυνατή» τροπή. Ο τραγικός του ήρωας θυμίζει κάτι από καρικατούρα ή από κλόουν. Κι έτσι, χαρακτηρίζεται ως ο εκφραστής της σύγχρονης τραγικωμωδίας.
Το θέατρο του είναι πολιτικό αλλά και βαθύτατα υπαρξιακό.  Διαποτίζεται από τον προβληματισμό για την δυνατότητα ιδεαλιστικής δράσης του ανθρώπου σε  έναν κόσμο-χάος, όπου ο Θεός αποσύρεται πίσω από τα αστέρια και η τυφλή μοίρα, η τύχη είναι η πραγματική κινητήριος δύναμη.

Είπαν γι’ αυτόν- Είπε αυτός…

Κάποιοι τον συνέκριναν με τον Κάφκα, επειδή στα έργα τους είναι κοινή η παρουσίαση του κόσμου σε αποδόμηση. Ωστόσο, η ματιά του Ντύρενματ ήταν πάντα πιο κωμική.
Με τον Μπρεχτ έχουν κοινά αλλά  και αντιθέσεις. Ο Ντύρενματ ασκεί κριτική στο στρατευμένο θέατρο του Μπρεχτ τονίζοντας πως:  «ένας συγγραφέας μπορεί να εκπληρώνει την υποχρέωση του αν είναι αναρχικός. Πρέπει να επιτίθεται , αλλά να μην στρατεύεται»

Αυτός που αντιμετωπίζει το παράδοξο, εκθέτει τον εαυτό του στην Πραγματικότητα.
(Από τα 21 σημεία για τους Φυσικούς,1962)

Η ελευθερία κάθε ατόμου δεν μπορεί παρά να είναι η ελευθερία του όλου.
(Για την ανοχή,1977)

Αν κάποιος σταθεί έξω από τον κόσμο, τότε δεν απειλείται πλέον. Αλλά δεν έχω ούτε το δικαίωμα ούτε τη δυνατότητα να είμαι ένας απ’ έξω αυτού του κόσμου. 
(Από τα προβλήματα του θεάτρου, 1955)

Θέα Τριών Κόσμων από το Στούντιο του Εσωθεάτρου!

Το θέατρο που πιστεύουμε

Το θέατρο, το αληθινό θέατρο, λέει όλη η εσωτερική φιλοσοφική παράδοση,  είναι ΘΕΑ ΤΡΙΩΝ ΚΟΣΜΩΝ. Ο θεατής μετέχει δηλαδή κατ’ ουσίαν, σε μια μυσταγωγία, κατά την οποία ΘΕΑΤΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ:
α. τον απτό υλικό κόσμο, που εμπίπτει των αισθήσεων και αποκαλείται «πραγματικότητα»
β. τον λεπτοφυέστερο συναισθηματικό-ψυχικό, που διαβιεί μεταξύ λόγου και δράσης και μένει στην μνήμη ως ζωηρή εντύπωση και
γ. τους ανωτέρους υπερβατικούς κόσμους, τους κόσμους της Όντως -κατά Πλάτωνα- Πραγματικότητας.
Η επικοινωνία μεταξύ σκηνής και πλατείας σ’ αυτές τις συνθήκες, καθίσταται ευκρινής, γιατί το κείμενο ερμηνεύεται από  ηθοποιούς ειδικά εκπαιδευμένους,  με δραματική συγκρότηση και ευαισθησία, ικανούς να ανασύρουν από το ψυχικό τους βάθος  πρωταρχικές αλήθειες, οι οποίες, «υλοποιούμενες» στην σκηνή, συγκινούν τους θεατές και ανυψώνουν τις ψυχές σε τέτοια επίπεδα ταύτισης, όπου θεατής, θεώμενος και θέαμα γίνονται Ένα.
Όταν επιτυγχάνεται αυτή η εσωτερική συγκινησιακή φόρτιση, απότοκη της θέασης των τριών κόσμων, τότε μόνον έχει συντελεστεί μια ουσιαστική δραματική πράξη. Οι θεατές αποκαθαίρονται και οι ηθοποιοί νιώθουν ευτυχή πληρότητα, αφού πέτυχαν να συντονιστούν με την ανώτερη έσω-ύπαρξή τους, καταθέτοντας υλικό από τα ψυχικά τους αποθέματα.
Το δε έργο, στον λόγο και στην δραματική του απόδοση, πρέπει να διαθέτει ουσία, αισθητική και μέτρο, κυρίως όμως μέγεθος.  Το ασήμαντο, το ευτελές, το ποταπό… πώς να συγκινήσουν; Το θέατρο οφείλει να τέρπει τις αισθήσεις των θεατών. Το ωραίο πρέπει να γεμίζει τα μάτια τους και ο λόγος να είναι γλυκύς -«ηδυσμένος», όπως λέει ο Αριστοτέλης στην Ποιητική, στον ορισμό του για την τραγωδία- και να έχει ρυθμό, εναλλαγές και μουσικότητα. Η κίνηση των ηθοποιών στον χώρο να είναι αρμονική, με μέτρο και χάρη και το σκηνικό, τα κοστούμια, οι φωτισμοί, οι ήχοι και η μουσική να συμβάλλουν στην προσφορά ενός άρτιου και υψηλής ποιότητας αισθητικού αποτελέσματος.
Το θέατρο που εμείς υπηρετούμε, έχει αλήθεια. Αποσκοπεί μεν στην αισθητική παρουσίαση του φαινόμενου αλλά ζητά να συλλάβει και το νοούμενο. Δεν μας ενδιαφέρει η φωτογραφική απεικόνιση μιας μίζερης «πραγματικότητας» αλλά το αιώνιο και συνεχές που είναι πίσω από τα πράγματα, που φωλιάζει ανάμεσα στις γραμμές του κειμένου και στις παύσεις του. Μας αφορά η Αλήθεια και όχι η περιγραφή της. Μας συγκινεί το θέατρο που από μία συγκεκριμένη κατάσταση σε δεδομένο τόπο και χρόνο, οδηγεί τον θεατή στο συμβολικό διαχρονικό επίπεδο και από εκεί, στο Αρχετυπικό, στο άχρονο Τώρα, στο Είναι, όπου νιώθει και συνειδητοποιεί την Αλήθεια και τον εαυτό του μέσα σε αυτήν, ως αιωνιότητα, συνείδηση και ευδαιμονία.  

Αυτό είναι το θέατρο: λούσιμο στο Απολλώνειο φως και εσωτερική βύθιση στην θεία Βακχική μανία. Έχοντας αυτές τις σκέψεις για οδηγό, κάνουμε θέατρο για την ψυχή μας –όπως έλεγε ο δάσκαλος Κάρολος Κουν- μα και για την ψυχή των θεατών.
Τάσος Προύσαλης

Το μεταφυσικό στοιχείο της μετά θάνατον ζωής στο θέατρο, από το Στούντιο του Εσωθεάτρου

Το φαινόμενο του θανάτου, καθώς αφορά όλα τα όντα στην όποια τους μορφή -μηδέ εξαιρουμένου του κόσμου της Ύλης- ήταν φυσικό να προσελκύσει και να απασχολήσει και τις τέσσερις εκδηλώσεις της ανθρώπινης ψυχοδιανόησης: θρησκεία, φιλοσοφία, επιστήμη και τέχνη. Στην αρχαιότητα, αυτές οι λειτουργίες δεν ήταν σαφώς διακριτές αλλά αλληλένδετες. Έτσι, έργα σαν τα Ορφικά και τη Θεογονία του Ησιόδου, τις Πουράνας και τις Ουπανισάδες ή το έπος του Γκιλγκαμές που δίδουν μια εικόνα του Κάτω κόσμου, είναι συνάμα θρησκευτικοφιλοσοφικά αλλά και σπάνιας λογοτεχνικής αξίας κείμενα.
          Πάντως, οι περιγραφές του Ομήρου στη Νέκυια της Οδύσσειας, όπου ο Οδυσσέας επισκέπτεται τον Κάτω Κόσμο είναι αυτές που ενέπνευσαν περισσότερο απ’ οτιδήποτε, τους κατοπινούς καλλιτέχνες.   
Στους Βατράχους του Αριστοφάνη το -405, περιγράφεται το ταξίδι στον Άδη προς αναζήτηση των τραγικών ποιητών ενώ αρκετά αργότερα ο Λουκιανός (2ος αι+), που τόσο έχει διασκευαστεί για το θέατρο, εκτυλίσσει τους «Νεκρικούς Διαλόγους» του, στο υποχθόνιο βασίλειο του Πλούτωνα.
Φτάνοντας στο Ελισαβετιανό θέατρο και τον Σαίξπηρ, διαπιστώνουμε πως το έργο του βρίθει από το μεταφυσικό στοιχείο και περιέχει πλήθος αναφορών για τη ζωή και το θάνατο όπως το περίφημο «Να ζει κανείς ή να μη ζει; Ιδού η απορία…» του Άμλετ. Από την άλλη, ο συγγραφέας Κρίστοφερ Μάρλοου στήνει το σκηνικό του  «Δόκτορος Φάουστους» στην κόλαση της μεταρρύθμισης των προτεσταντών και έτσι, αποσπά τον χαρακτηρισμό του βλάσφημου. 
Οι περισσότεροι σύγχρονοι θεατρικοί συγγραφείς που καταπιάνονται με το θέμα της ζωής μετά τον θάνατο, είναι συνήθως βαθύτατα επηρεασμένοι από τον ποιητή της Θείας Κωμωδίας Δάντη –και ειδικά από το τμήμα του έργου του που τιτλοφορείται «Κόλαση»-  αλλά και την Αινειάδα του λατίνου Βιργιλίου, που ο πρώτος θεωρούσε μέντορά του.
          Το θέμα του Ορφέα που κατέρχεται στον Άδη για να πάρει πίσω την αγαπημένη του Ευρυδίκη, συγκίνησε ανά τους αιώνες γλύπτες, μουσικούς, ζωγράφους αλλά και θεατρικούς συγγραφείς όπως για παράδειγμα, τον Ανούιγ. Παρόλ’ αυτά, το σημαντικότερο έργο του 20ου  αιώνα με φόντο τον άλλο κόσμο και την Κόλαση, είναι ένα έργο που έχει αγαπηθεί από το ελληνικό κοινό, το «Κεκλεισμένων των θυρών» του Ζαν Πωλ Σαρτρ, ο οποίος αναφέρει: «Η Κόλαση είναι οι άλλοι». Ένα ακόμη έργο που τοποθετείται ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο, στο εδώ και στο επέκεινα και παρουσιάστηκε πρόσφατα σε αθηναϊκή σκηνή είναι το «Ξενοδοχείο των δύο κόσμων» του Έρικ-Εμμάνουελ Σμίντ.
          Είναι αξιοσημείωτο ότι τα τελευταία είκοσι χρόνια εντείνεται  η παρουσία, κυρίως στη Μεγάλη Βρετανία, ενός ρεύματος θεατρικών συγγραφέων, οι οποίοι πραγματεύονται ζητήματα μεταφυσικά.
          Το μεταφυσικό στοιχείο στο θέατρο δεν περιορίζεται βέβαια μόνο στη θεματολογία. Αφορά αυτή καθ’ αυτή τη θεατρική πράξη όπως αναλύθηκε από το μεγάλο δάσκαλο Κωνσταντίνο Στανισλάβσκι. Ο Αρτώ, αργότερα, είναι εκείνος που αναφέρθηκε διεξοδικά στη «μεταφυσική στη   θεατρική δράση», θεωρώντας πως το θέατρο οφείλει να μην εγκλωβίζεται αποκλειστικά μες στο λόγο –όπως συμβαίνει κυρίως με το θέατρο στη Δύση- αλλά να επιδιώκει και να αναζητά διάφορες μορφές έκφρασης, προκειμένου να αποκαταστήσει την αρχέγονη λειτουργία του, τη θρησκευτική και μεταφυσική του πλευρά, που το συμφιλιώνει με το συμπαντικό γίγνεσθαι.

                   Έτσι λοιπόν, ενώ η μεταφυσική έχει εξοβελιστεί από το πλαίσιο της σύγχρονης φιλοσοφίας, φαίνεται πως ανθίζει μέσα στη τέχνη και στο θέατρο. Ας μην ξεχνούμε άλλωστε, πως το μεταφυσικό και το Ιερό βρίσκεται στη ρίζα και καταγωγή του θεάτρου, αφού αυτό αναδύθηκε μέσα από τα μυστήρια της Ελευσίνας  στην αρχαία Ελλάδα.

Moments Of Divine Embrace

Lyrics to "Moon River" from Breakfast at Tiffany's

Moon River, wider than a mile,
I'm crossing you in style some day.
Oh, dream maker, you heart breaker,
wherever you're going I'm going your way.
Two drifters off to see the world.
There's such a lot of world to see.
We're after the same rainbow's end
waiting 'round the bend,
my huckleberry friend,
Moon River and me.